معرفی و دانلود کتاب صبح روز بعد جهان آتش می‌گیرد

معرفی کتاب صبح روز بعد جهان آتش می‌گیرد

کتاب صبح روز بعد جهان آتش می‌گیرد، مجموعه‌ای از اشعار سپید شهرام مقدسی است که درونمایه‌ای عاشقانه و فلسفی دارند.

شهرام مقدسی در این مجموعه شعر با فضای عاشقانه و صمیمی به بیان توصیفات دلنشین و تازه‌‌‌ای می‌پردازد که با خواندن آن‌ها به دنیایی مملو از آرامش سفر می‌کنید.

در بخشی از کتاب صبح روز بعد جهان آتش می‌گیرد می‌خوانیم:

اعتقاد عجیبی دارم
به تن دادن
به شکل مرموزی آدم می‌تواند تغییر کند
مثل یک ماهی
خونگرم!
سر درآورد از سردخانه
پا به پا نکند
وقتی نمی‌تواند
پا بگذارد روی خودش
در کمال خونسردی
درِ یخچالِ آزمایش را باز کند
و ببندد دهانش را
با بطری شیر تاریخ گذشته‌ای
تازه روی جنازه‌اش بنشیند
و ساعت‌ها بخندد از بی‌کسی
چرا این همه ایدئولوژی؟
با پیش و پس کردن کلمات
هزار جور مکتب در می‌آید
کلمات مثل تیرند
و شلیک می‌شوند.
آه که چقدر زیباست
عاشقانه افتادن
پای کسی
که به همه جای آدم چنگ می‌اندازد
هیچوقت آرزو نمی‌کنم
که برگردم
از اعتقاد عجیبم
وقتی جیبم خالی‌ست
تن می‌دهم به تو
دل می‌دهم به عشق
و جهان
تغییر می‌کند

فهرست مطالب کتاب

انگشتان
شهاب
در پایان
افسانه ذرّه
دل می‌دهم به عشق
حالا دیر شده است
فقط راه برویم
همه گلوله‌ها که به خاطر نفرت از هم شلیک نمی‌شود
خلأ
مشتی آب، بر صورت کسی که نیست
حتی گذشته‌های دور به ما نزدیکند
باخت
کسی به ما اجازه نمی‌دهد که زندگی کنیم
سعی کن همه را فراموش کنی
نمردن را جدی بگیرید
لازم نیست همیشه در کنار هم
جهان جای امنی ندارد
نگران روزی که شب
با ذهن خیلی پر هم نمی‌توان!
همه یک نفرند
ستاره‌ها بی‌خودی می‌میرند
سپیده را از ما نگیرید
چقدر باید پشت در
هیچکس به ما شب بخیر نگفت!
پایان خوش برای فیلم‌سازان بزرگ
دندان مصنوعی
گاهی با بیشترین امکان نمی‌توان
به همان سادگی که آمده‌ایم برمی‌گردیم
گوش‌هایت تمام نمی‌شود!
ناچار بودم
بوی نفت
حتی اگر با مین به هوا رفته باشی بر می‌گردی به زمین
و من حرفی برای گفتن نداشتم
جهان از امنیت بالایی برخوردارست
کرکس‌ها در دهان غارها و دهانه کوه
تهیدستی
سیاه
صبح روز بعد
چاره را کسی نیافرید
زودتر از هر پرنده‌ای
ما را به هم نمی‌رساند خیابان
شهرت
آشغال‌های شهر
شلیک
چه نبوده‌ام با تو
داستان
روز اول
سال‌ها نگین‌اش را دزدیده‌اند
همه چیز دور شد
قاب
از ناگزیرت نفرینی نمی‌شنوی
لیله الرغایب
به هم ریخته
شیرین می‌سوزد این مرد
نه نیمکتی، نه دلهره‌ای
خواب عمیق
نه
روشن
رو در رو
کلید
چیزی
نرفته
هفت جان دارم هنوز
آوازم روشن از تو به گناهی
عشق، آتش
محبوس
آینده، پریدن محض‌ست به سکوت
آن‌ها که یک روز شیرین
چتر
پیراهنم پر از باروت
از اقیانوس‌ها بی‌خبر
جمع نشدیم با جمعه‌ای
در کنار فرات
نشانی تازه کسی را از من نپرس
خودمان که می‌دانیم تا کی زنده‌ایم
شب شهر روشنایی
چه بوسه‌هایی که روی لب نیامد
فقط تو مانده‌ای
پریده‌ام
در برف
سرم روی شانه‌هایت
بازی
سوز
حادثه
مردمان
خونم و رقص ماهی‌ها
پیراهنی پاره پای درخت
همه جای زندگی زیباست