زندگینامه و دانلود بهترین کتاب‌های رسول پرویزی

زندگینامه رسول پرویزی

رسول پرویزی (Rasoul Parvizi) در سال 1298 در تنگستان از توابع استان بوشهر به‌دنیا آمد. او بعد از اتمام تحصیلات متوسطه، با اشتغال به حرفه‌ی معلمی، طی سال‌های 1315 و 1316 در دبیرستان بوشهر خدمت کرد. پس از آن نیز کارمند شرکت‌های مختلفی مثل شرکت‌ دولتی فارس و بنادر شیراز، شرکت توزیع قند و شکر، شرکت سهامی تلفن ایران و بانک فلاحتی شد.

رسول پرویزی نویسندگی را با نوشتن برای نشریه‌ی «سروش شیراز» که یک هفته‌نامه‌ی محلی بود شروع کرد. او در سال 1322 با پیوستن به گروه سیاسی «جمعیت آزادگان فارس»، به رهبری بهاءالدین پازارگاد که فریدون توللی (از شاعران شیرازی) و محمد باهری هم در آن حضور داشتند، وارد عرصه‌ی سیاست شد و از طریق همین گروه برای نامزدی مجلس اقدام کرد که البته انتخاب نشد. پس از آن با افشاگری درباره‌ی فرایند انتخابات، محاکمه و به بستک لار تبعید شد.

بعد از این ایام، پرویزی در تهران با عضویت در حزب توده و پس از آن پیوستن به خلیل ملکی و گروهی که از حزب توده منشعب شده بود، نشریه‌ی «شرق میانه» را به‌راه انداختند. رسول پرویزی هم به‌عنوان یکی از اعضای هیئت تحریریه در این نشریه فعالیت داشت. سپس به نویسندگی در هفته‌نامه‌ی «ایران ما» پرداخت و توانست مخاطبان فراوانی را جذب داستان‌های خود کند. در این بین اسدالله علم، نخست‌وزیر وقت که با مطالعه‌ی آثار رسول پرویزی در این هفته‌نامه، نظرش به شخصیت و قلم این نویسنده جلب شده بود، با هماهنگی جهانگیر تفضلی، مؤسس نشریه‌ی ایران ما و وزیر مشاور علم، از نزدیک با این نویسنده آشنا شد.

آشنایی با علَم، دستاوردهای سیاسی و مقام‌های دولتی مهمی را نصیب رسول پرویزی کرد. او خیلی زود به یکی از اعضای هیئت مدیره‌ی شرکت تلفن تبدیل شد و بعد از اینکه عَلَم، حزب مردم را به‌راه انداخت عضو این حزب شد. این حزب راه‌یابی او به مجلس را ساده‌تر ساخت و رسول پرویزی توانست از دوره‌ی بیست‌ویکم تا دوره‌ی بیست‌وسوم، به عنوان نماینده‌ی مردم دشتستانِ بوشهر در مجلس شورای ملی خدمت کند. او همچنین موفق شد در دوره‌ی هفتم مجلس سنا، نماینده‌ی انتخابی شیراز شود.

رسول پرویزی علاوه‌بر اینکه معاون اسدالله علم بود، به‌عنوان متصدی لژیون خدمتگزاری حقوق بشر هم فعالیت داشت؛ سِمتی که تا پایان عمر، آن را برعهده داشت.
رسول پرویزی با دستیابی به مقام و منصب‌های سیاسی، وقت و حوصله‌ی نوشتن را از دست داد. همین موضوع سبب شد آثار رسول پرویزی به دو مجموعه داستان «شلوارهای وصله‌دار» در سال 1336 و «لولی سرمست» در سال 1346 محدود شود. این دو کتاب بسیار پرمخاطب بودند و هر کدام چندین بار تجدید چاپ شدند. ناگفته نماند که انتشارات آئینه‌ی جنوب، بعد از مرگ رسول پرویزی، داستان‌های پراکنده‌اش در نشریات مختلف را در کتابی تحت عنوان «قصه‌های رسول» منتشر کرد.

رسول پرویزی سرانجام در روز هشتم آبان 1356، در سن پنجاه‌وهشت‌سالگی از دنیا رفت و در حافظیه‌ی شیراز به خاک سپرده شد.

بهترین کتاب‌های رسول پرویزی

هرچند سیاست، رسول پرویزی را از نوشتن دور کرد و اجازه نداد هم‌پای نویسندگان هم‌دوره‌ی خود، همچون صادق هدایت و صادق چوپک، در عرصه‌ی ادبیات بیشتر بتازد، اما قدرت قلمش سبب ماندگاری همین آثار معدود او شده است. در این‌جا شما را با بهترین کتاب‌های رسول پرویزی بیشتر آشنا می‌کنیم:

کتاب شلوارهای وصله‌دار: این اثر که مهم‌ترین و بهترین کتاب رسول پرویزی محسوب می‌شود، داستان‌‌های کوتاهی را دربردارد که اوضاع آشفته و فقرزده‌ی ایران در دهه‌ی سی شمسی را به تصویر می‌کشد. این داستان‌ها که طی سال‌های 1331 و 1332 در مجله‌ی سخن چاپ می‌شد، درعین‌حال که از سبک رئالیسم انتقادی بهره گرفته‌اند، از چاشنی زبان طنز هم برخوردارند. به همین سبب داستان‌های کتاب شلوارهای وصله‌دار اگرچه در بطن خود روایتگر غم و کمبودند، اما زبان طنز نویسنده به متعادل شدن فضای داستانی کمک بسیاری کرده است. شما می‌توانید کتاب صوتی شلوارهای وصله‌دار را از سایت یا اپلیکیشن کتابراه دریافت کنید.

کتاب لولی سرمست: این مجموعه‌داستان، دومین کتاب رسول پرویزی است و با اینکه قوت اثر قبلی‌اش را ندارد، اما همچنان با شیوه‌ی طنازانه‌ و تأثیرگذارش، مشکلات و مسائل اجتماعی دهه‌ی چهل شمسی را بازگو می‌کند و از دلاوری‌های هم‌وطنان تنگستانی نویسنده و همین‌طور از عشق او به شیراز می‌گوید.

سبک نگارش و دیدگاه‌های رسول پرویزی

جهان داستانی رسول پرویزی، اغلب با مفاهیم و معضلاتِ برگرفته از دهه‌ی 1320 و 1330 شمسی ساخته شده‌ است. داستان‌هایی با ژانر کمدی سیاه که در خلال روایتی ساده، با زبانی طنز به انعکاس وقایع اجتماعی و سیاسی می‌پردازد. از نظر منتقدان ادبی، آثار رسول پرویزی کاملاً نشان‌دهنده‌ی تأثیرپذیری او از سبک داستان‌نویسی محمدعلی جمالزاده هستند.

با اینکه ظلم، فقر، قحطی و مسائلی از این دست، از عناصر پرتکرار داستان‌ها و کتاب‌های رسول پرویزی است اما او با پیروی از جمال‌زاده، به‌جای تبدیل داستان به مانیفیست‌های مملو از شعار، از داستان به‌عنوان بستری برای به‌تصویر کشیدن جامعه و مردمانش استفاده می‌کند و به‌این‌ترتیب با وجود تجربه‌های سیاسی‌اش، موفق می‌شود آثار خود را از اتهام ایدئولوژی‌زدگی نجات دهد.

سبک و آثار رسول پرویزی برای نویسندگان هم‌دوره‌اش نیز الهام‌بخش بوده؛ به‌طوری‌که گفته می‌شود صادق چوبک، با خواندن داستان «شیر محمد» از کتاب شلوارهای وصله‌دار، به ایده‌ی نگارش رمان «تنگسیر» دست یافت.