معرفی و دانلود کتاب کلبک

معرفی کتاب کلبک

کتاب کلبک اثر نیره موسوی دلخوش، رمانی عاشقانه در مورد زندگی پرتلاطم دختری به نام آتریسا است. مشکلات ارتباطی آتریسا با مادرش او را وادار به انجام سفری می‌کند که زندگی‌اش را دگرگون می‌سازد.

درباره‌ی کتاب کلبک

آتریسا دختری نازپرورده از خانواده‌ای ثروتمند است که پدر و مادرش از هم جدا شده‌اند. پدر آتریسا ساکن ترکیه است و او با مادرش در شهر تهران زندگی می‌کند. آتریسا یک روز متوجه رابطۀ پنهانی مادرش با یک کارمند دون پایه می‌شود و وقتی ماجرا را برای مادرش تعریف می‌کند، او می‌گوید که می‌خواهد دوباره ازدواج کند. تصمیم مادر آتریسا، زندگی فرزندش را دچار بحران می‌کند و سرانجام پس از کلنجارهای روحی و روانی تصمیم می‌گیرد که به ترکیه مهاجرت کند تا پس از این زندگی را در کنار پدرش ادامه دهد. سفر به ترکیه آغازی است برای مواجهۀ آتریسای نازکدل با بحران‌های بزرگ تر که زندگی او را دگرگون می‌سازند.

در رمان کلبک موضوعات مختلفی مطرح می‌شوند؛ مانند مسألۀ ازدواج مجدد والدین که معمولا برای فرزندان قابل پذیرش نیست و خودخواهانه به نظر می‌رسد؛ باورهای مذهبی و عرفی که عموما با یکدیگر متناقض هستند و افراد را برای فرزندانشان به اشخاصی دورو تبدیل می‌کنند؛ مشکلات فرزندان طلاق و تعارض‌های آنان در زندگی شخصی و بحران‌های روحی افرادی که شکست عاطفی را تجربه کرده‌اند. با وجود این‌ها، موضوع اصلی کتاب هم چنان حول مفهوم «عشق» می‌چرخد.

کتاب کلبک مناسب چه کسانی است؟

اگر اهل خواندن رمان‌های عاشقانه هستید، کتاب کلبک با بیانی روان و شیوا اوقات لذت بخشی را برایتان فراهم می‌کند.

با نیره موسوی دلخوش بیشتر آشنا شویم

نیره موسوی دلخوش، نویسندۀ ایرانی، متولد تهران است که اکنون در مازندران زندگی می‌کند. او نویسندگی را به طور حرفه‌ای از سال 94 آغاز کرده و تحصیلاتش در رشتۀ تاریخ است. آثار او معمولا فضای رمانتیک، رئال و یا سورئال دارند و ماجرای بیشتر داستان‌های او در خارج از کشور اتفاق می-افتد. از دیگر نوشته‌های موسوی دلخوش می‌توان به «زوال تدریجی یک زن، جزر و مد و نیم قرن و اندی تنهایی» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب کلبک می‌خوانیم

هنوز مهماندار داشت توضیحات لازم را به مسافران می‌داد که من روی صندلی‌ام نشستم. داشتم با خودم فکر می‌کردم: چقدر خسته‌کننده است که در هر پرواز مهماندار باید حرف‌های تکراری بزند. تهران زیر پایم بود، وقتی هواپیما اوج گرفت.

هرچه بیشتر اوج می‌گرفت، تهران کوچک‌تر می‌شد. با خودم گفتم: آتریسا، زمان برای تو صبر نمی‌کند. باید برای به دست آوردن رؤیاهایت اوج بگیری تا مشکلات بزرگ برایت کوچک و کوچک‌تر بشود. باید دنبالۀ رؤیاهایم را در استانبول پیدا می‌کردم. مشکلات من سطح رویی رؤیاهایم را به‌طرز وحشتناکی پوشانده، باید آن سطح را می‌شکافتم و به عمق آن می‌رسیدم؛ به عمق رؤیاها و بلندپروازی‌هایم. فضای هواپیما پر شده بود از کلمه‌هایی که از دهان آدم‌ها پرواز می‌کرد. عجیب بود. به‌طرز آزاردهنده‌ای دچار یک نوع آرامش غیرعادی شده بودم، هدفون را در گوشم گذاشتم و به کلام زن تپل و خوش‌صدا گوش کردم: «وقتی میای، صدای پات...» زن مسنی کنار دست من نشسته بود و پسر جوانی کنار او، چشم‌هایم را بستم و داشتم از این صدای بی‌نظیر لذت می‌بردم. بعد به یاد مرضی افتادم و فکر کردم اگر مرضی می‌توانست از همان پایین هم برایم آب روشنایی بریزد و بعد از تصور اینکه چطور ممکن بود کاسه را به هواپیما بزند، خنده‌ام گرفت، بلند خندیدم، چشمانم را باز کردم، متوجه شدم خانم مسن به‌طرز عجیبی به من نگاه می‌کند. اما پسر جوان لبخند می‌زد.

نگاهم از شیشه به تودۀ ابرهای پنبه‌ای بود که... با عایشه‌گل تمام مسیر را دویدیم تا سر راه زینب قرار بگیریم، تا مأموریت (جان) برادر عایشه‌گل را انجام بدهیم. زینب داشت می‌آمد، عایشه‌گل خندید و گفت: «شبیه یک ابر پنبه‌ایه. چقدر سفید و تپله!» بعد ادای راه رفتنش را وقتی با کرشمه باسنش را تکان می‌داد درآورد، زینب خندید و گفت: «عایشه‌گل چی کار می‌کنی؟» هر دو سرخ شدیم و نامه را به‌طرفش دراز کردیم، سرخ شد و دستپاچه نامه را گرفت و توی سینه‌بندش پنهان کرد.