معرفی و دانلود کتاب شاهکار گمنام

معرفی کتاب شاهکار گمنام

کتاب شاهکار گمنام دربرگیرندۀ دو داستان کوتاه از انوره دوبالزاک نویسنده مشهور فرانسوی است که او را پیشوای مکتب رئالیسم اجتماعی در ادبیات می‌دانند. این اثر وجوهی روان‌شناسانه و عمیق را درباره نگاه یک هنرمند به زندگی نشان می‌دهد.

در میان داستان‌های کوتاه این نویسنده، کتاب شاهکار گمنام (The Unknown Masterpiece) را می‌توان برجسته‌ترین اثر وی به حساب آورد که به صورت پاورقی نیز در یکی از نشریات فرانسه منتشر شده است.

"شاهکار گمنام" و "پیر گراسو" عنوان دو داستان این کتاب هستند که مضمونی نسبتا مشترک با یکدیگر دارند. بالزاک به نقاشی بسیار علاقه‌مند بود و آثار این علاقه را به خوبی می‌توان در داستان‌هایش مشاهده کرد. داستان شاهکار گمنام درباره نقاشی است که به علت کمال‌گرا بودن در نهایت آثارش را نابود می‌کند. دو کاراکتر این داستان هر دو از نقاشان به‌نام و صاحب سبک قرن شانزدهم و هفدهم میلادی به شمار می‌روند و از این جهت شاهکار گمنام از معدود نوشته‌های انوره دوبالزاک (Honoré de Balzac) است که با شخصیت‌های حقیقی ماجراهای خیالی را بازآفرینی می‌کند.

پیر گراسو نیز درباره نقاش میانه حالی است که با استعداد معمولی مطرح می‌شود و به علت ممارستی که دارد، زندگی برایش طور دیگری رقم می‌خورد. این داستان تقریبا نقطه مقابل داستان نخست از حیث هستی‌شناسی و روان‌شناسی است.

بالزاک نام "کمدی انسانی" را برای مجموعه آثار خود که حدود 90 رمان و داستان کوتاه است را برگزید. از جمله آثار او که در ایران منتشر شده می‌توان به "چرم ساغری"، "اورژنی گرانده"، "عشق کیمیاگر"، "مادام دولاشانتری"، "دختر چشم طلایی"، "بابا گوریو"، "زنبق دره"، "سزار بیروتو" و "خاطرات یک کشیش دهکده" اشاره کرد.

در بخشی از کتاب شاهکار گمنام می‌خوانیم:

در اواخر سال 1612 در صبحی سرد از ماه دسامبر، مرد جوانی که لباس بی‌مقداری به‌ تن داشت، جلو در خانه‌ای واقع در خیابان گرانْزوگوستَن در پاریس قدم می‌زد. مدتی دراز در آن کوچه راه رفت، انگار عاشق بلاتکلیفی که جرات نمی‌کند به‌ نزد نخستین معشوقۀ خود برود هرقدر هم که او سهل‌الوصول باشد. سرانجام، از آستانۀ آن در عبور کرد و پرسید که استاد فرانسوا پوربوس در خانه است یا نه. مرد جوان، در پی پاسخ مثبت پیرزنی که مشغول رُفتن اتاقکی در زیرزمین بود، به‌ آرامی از پلکانِ پیچ بالا رفت و بر هر پله‌ای توقف کرد، مانند درباریِ نو دولتی که نگران است شاه چگونه او را خواهد پذیرفت. به بالای پلکان که رسید، لحظه‌ای در پاگرد ماند چون تردید داشت از درکوب عجیبی که تزیین‌بخش درِ کارگاه بود استفاده کند، کارگاهی که بی‌شک نگارگر هانری چهارم آن‌جا کار می‌کرد، همان که ماری دو مدیسی به‌ خاطر روبنس رهایش کرده بود. مرد جوان همان احساس عمیقی را داشت که باید قلب هنرمندان بزرگ را به ارتعاش در ‌آورده باشد آن‌گاه که، در اوج جوانی و عشق به هنر، با نابغه‌ای یا شاهکاری برخورد کرده‌اند.

در همۀ احساس‌های بشری درخششی اولیه هست، زادۀ شوری اصیل، که همواره رو به کاهش دارد تا جایی که خوشبختی دیگر جز خاطره‌ای نباشد و افتخار جز دروغی. در میان این هیجانات شکننده، هیچ چیز شبیه‌تر به عشق نیست مگر شوق نوپای هنرمند در آغاز شکنجۀ دل‌انگیزی که سرنوشتِ توأم با افتخار و شوربختی‌اش را رقم می‌زند، شوقی سرشار از جسارت و حجب، سرشار از اعتقادات مبهم و دلسردی‌های مسلم. کسی که، سبکبار از پول و نونهال در نبوغ، دلش در حضور استادی به‌سختی نتپیده باشد همواره رشته‌ای در درونش کم خواهد داشت، یا نمی‌دانم، اشارۀ قلم‌ مویی، احساسی در اثر یا بیانی در شعر. اگر لاف‌زنانی چند، انباشته از غرور، زیاده زود به آینده امید می‌بندند، تنها در نظر ابلهان اهل ذوق‌اند. بدین‌ لحاظ، آن جوان ناشناس چنان می‌نمود که به‌ راستی دارای شایستگی است، البته اگر بشود استعداد را به حجب اولیه و حیای توصیف‌ ناپذیری سنجید که مردمانِ نامزدِ افتخار می‌دانند چگونه آن را در کار پرورش هنرشان کنار بگذارند، همان‌طور که برخی زنان حجبشان را در کار سوداگری کنار می‌گذارند. عادت به پیروزی از تردید می‌کاهد و شاید که حجب خودش تردیدی است.