معرفی و دانلود کتاب بازنده

معرفی کتاب بازنده

کتاب بازنده نوشته‌ی توماس برنهارد به زندگی پر ماجرای سه دوست می‌پردازد که هر کدام شیفته‌ی پیانو هستند اما زندگی مطابق میل این سه نفر پیش نمی‌رود و آن‌ها را با مشکلات بسیاری روبرو می‌کند. رمان بازنده، زندگی افرادی را روایت می‌کند که با وسواس فکری، خود را نابود می‌کنند.

توماس برنهارد (Thomas Bernhard) رمان بازنده (The Loser) را در سال 1983 نوشت. این کتاب به زندگی شخصی و کاری سه نوازند‌ه‌ی پیانو می‌پردازد که از این سه تن فردی به نام گلن گولد حقیقتاً وجود داشته و در زمره‌ی یکی از بزرگ‌ترین پیانیست‌های جهان قرار دارد. این رمان جذاب و خواندنی با سه دوست که گلن گولد، ورتهایمر و راوی قصه هستند آغاز می‌شود. این سه دوست هر کدام به نحوی شیفته‌ی موسیقی هستند و نهایت تلاش خود را می‌کنند تا در نوازندگی پیانو به بهترین شکل ممکن بدرخشند. تا جایی که گلن گولد نبوغ بی‌نظیری از خود در نوازندگی پیانو نشان می‌دهد و این موضوع باعث می‌شود تا ورتهایمر و راوی داستان، پیانو را کنار بگذارند؛ چراکه متوجه می‌شوند دیگر نمی‌توانند در نوازندگی پیانو به اوج نبوغ و درخشش برسند. در چنین شرایطی گلن گولد هم لقب بازنده را به دوست قدیمی خود ورتهایمر می‌دهد. ورتهایمر نیز تحت تأثیر این لقب قرار می‌گیرد و باقی‌مانده‌ی عمر خود را به بیکاری و تنبلی می‌گذراند و خواهر خود را در موقعیتی سخت نزد خود نگه می‌دارد اما این وضعیت زیاد دوام نمی‌آورد و خواهرش با مردی ثروتمند ازدواج می‌کند و برای همیشه به سوئیس می‌رود. در همین ایام گلن نیز می‌میرد و ورتهایمر در مقابل منزل خواهرش به زندگی خود خاتمه می‌دهد. راوی داستان نیز پس از تمامی این اتفاقات تصمیم می‌گیرد که رساله‌ای در خصوص دوست قدیمی خود گلن گولد بنویسد اما... .

در این رمان جذاب و خواندنی شما با افکار و اندیشه‌های یک ذهن وسواسی و کمال‌گرا آشنا می‌شوید که نتیجه‌ی آن داستانی درخشان و ماندگار است که در مقابل شما قرار دارد. بهتر است این فرصت را از دست ندهید و این رمان پیچیده و جذاب را بخوانید.

توماس برنهارد را بیشتر بشناسیم:

وی در 9 فوریه سال 1931 در هلند متولد شد. برنهارد را به جرأت می‌توان یکی از مطرح‌ترین نمایشنامه‌نویسان و نویسندگان قرن بیستم کشور اتریش و جهان دانست. از میان آثار او می‌توان به مواردی مانند تصحیح، جشن تولد بوریس و... اشاره کرد. برنهاد سرانجام در 12 فوریه 1989 آن هم زمانی که تنها 58 سال داشت در کشور اتریش درگذشت.

در بخشی از کتاب بازنده می‌خوانیم:

ظروف غذاخوری تمیز نیستند، خوب که دقت کنید کارد و چنگال و قاشق هم همیشه کثیف هستند، ولی ورتهایمر برای خوردن غذا اغلب به همین مهمان‌سرا می‌رفت، می‌گفت باید حداقل روزی یک‌بار آدم‌ها را ببینم، و منظورش هم همین خانم مهمان‌خانه‌دار فاسد، بداخلاق و کثیف بود. یادم آمد که ورتهایمر یک‌بار گفت این‌طوری دارم از یک قفس به یک قفس دیگر می‌روم، از خانۀ کوهلمارکت به ترایش و دوباره برگشتن. از قفس فاجعه‌بار شهری بزرگ به قفس فاجعه‌بار جنگلی بزرگ. یک‌بار خودم را اینجا پنهان می‌کردم، یک‌بار هم آنجا، یک‌بار در انحراف کوهلمارکت یک‌بار هم در انحراف جنگل در روستا. از یکی خودم را بیرون می‌کشم و در آن دیگری می‌اندازم. کل مدت عمر. می‌گفت ولی این کار دیگر عادتم شده و فکر چیزی به‌غیراز این برایم غیرقابل‌تصور است. با خودم فکر کردم که ورتهایمر می‌گفت گلن خودش را در قفس آمریکایی‌اش محبوس کرد، من در قفس اتریش علیا. او با جنون کارهای بزرگش، من با ناامیدی‌ام. با خودم فکر ‌کردم که می‌گفت هر سه‌مان با ناامیدی‌مان.

به یاد آوردم که ورتهایمر یک‌بار گفت برای گلن در مورد آن شکارخانه‌مان تعریف کردم، یقین دارم به همین دلیل بود که او خانه‌ای برای خودش در جنگل ساخته بود، و بعد استودیو‌یش را، ماشین ناامیدی‌اش را. ورتهایمر می‌گفت یک چنین دیوانگی‌ای؛ بنا کردن خانه‌ای با استودیوی موسیقی وسط جنگل و به دور از مردم، کیلومترها دور از همه‌کس و همه‌چیز، واقعاً کار یک آدم دیوانه است، یک مجنون. نیازی نبود که همان اول استودیوی ناامیدی‌ام را بسازم، در ترایش همان را داشتم. ورتهایمر یک‌بار گفت آن را از پدرم به ارث برده بودم، کسی که سال‌ها اینجا در تنهایی به‌سر برد، او که از من کمتر نازک‌نارنجی بود، کمتر از من آه و ناله می‌کرد، کمتر از من حقیر و قابل ترحم و بی‌نوا بود، کمتر از من مسخره بود. ورتهایمر می‌گفت ما یک خواهر آرمانی داریم و او در بدترین و نامناسب‌ترین لحظه ترکمان می‌کند، در کمال بی‌وجدانی. می‌گفت به سوئیس می‌رود، به جایی که همه‌چیز فاسد و تباه است، سوئیس بی‌اخلاق‌ترین کشور اروپاست، در سوئیس همیشه احساس می‌کنم که در فاحشه‌خانه هستم.