نظر پریس یگان برای کتاب صوتی یک زندگی

رمان «یک زندگی» موپاسان تصویری تلخ و دقیق از فروپاشی خیال‌پردازی‌های جوانی در برابر واقعیت‌های سرد زندگی است. با نثری ساده و روان، رئالیسم و شاید بشه گفت ناتورالیسیم (طبیعت گرا یا نچرالیسم)
اما آن‌چه باید در نظر داشت، این است که «یک زندگی»، در تمام قوتش، فرزند قرن نوزدهم است. روایت یکنواخت، تاکید بر رنجِ خاموش و غیبت کشمکش‌های پویای داستانی، ممکن است برای خواننده‌ی امروزی که به ریتم تندتر و فرم‌های روایی پیچیده‌تر خو گرفته، خسته‌کننده و دور از دسترس باشد. شخصیت ژان با آن‌که باورپذیر است، اما گاه به‌طرزی منفعل پیش می‌رود و بیش از حد تسلیم به نظر میرسد این امر میتواند برا خواننده امروزی که انتظار رشد شخصیتیی یا کنشگری بیشتری دارد، کمی آزار دهنده باشد، و نگاه نویسنده نیز—هرچند همدل—همچنان مردانه است. یک دیدگاه مردانه به تجربه زنانه! از دیدگاه نقد فمینیستی، گرچه موپاسان همدلی خوبی با شخصیت زن دارد، اما تجربه‌ی زنانه را همچنان از نگاه یک نویسنده مرد روایت می‌کند. ژان بیش از آن‌که سوژه باشد، ابژه‌ای برای انتقال یک نگاه فلسفی به زندگی است.
در نهایت، «یک زندگی» نه داستانی برای سرگرمی، بلکه تجربه‌ای برای تأمل است؛ آینه‌ای قدیمی که با وجود غبار زمان، هنوز تصویری انسانی و قابل لمس را بازتاب می‌دهد—اگر مخاطب، صبر دیدن آن را داشته باشد.
در مورد راوی با وجود اینکه صدای بسیار خوب و خوانش قوی دارن اما لرزشی در تن صداشون هست و اجرای کسل کننده و یکنواختی رو ارایه میدن که گاهی برای مخاطب آزاردهنده میتونه باشه.