نظر 📚الناز محمدی📚 برای کتاب صوتی دروغگویی روی مبل

بعد وقتی نیچه گریست، این دومین کتابیه که از یالوم خوندم. کتابی بود که تا انتها با خوندنش ازش لذت بردم. درواقع یالوم اومده ما آدمای عادی رو جای روانکاو یا روان شناس گذاشته و به ما این امکان رو داده که ما به دنیا و جلسات درمان از دید روانکاو نگاه کنیم. کتاب چندین داستانو موازی داره پیش میبره و اینا یه جاهایی به هم ربط پیدا میکنن. دنیاش و طرز فکر آدما و شخصیتای توی داستان با کتاب وقتی نیچه گریست، کاملا متفاوته، اما درکل هر دو درون مایه روانشاختی داره. یالوم یه آدمی فوق العادست که قلم بینظیر و قدرت روانکاوی رو باهم داره و خوندن آثار یالوم واقعا میتونه برامون یک موقعیت منحصربه فرد باشه. اگه بخوام از کتاب بگم، اولین چیز اسمش بود که منو به خودش جذب کرد. درواقع این اسم به این دلیل گذاشته شده که ادمها چه روانپزشکا و یا مریضا میتونن توی اتاق درمان روی مبل بنشینن و به راحتی دروغ بگن و خودشو پشت نیازها و احساسات عشق، هوس، نفرت و … پنهون کنیم. ما توی این کتاب میفهمیم که حتی خود روانشناسا هم میتونن روانشناس و مشاوره روانی خودشونو داشته باشن. اینجا میشد فهمید که واقعا رواندرمانگرا هم نیاز نفسانی و نیاز عواطفی دارن و ممکنه عاشق مریض شون شن ولی از طرفی قوانین خیلی زیادی دارن که نمیتونن از قوانین اشون پا فراتر بزارن! حتی دو دکتر بودن که توی دو داستان جاهاشون عوض میشه. یعنی توی به داستان دکتر قاضی، همکارشو به دلیل رابطه جنسی با مریضش که اتفاق خیلی هم به مریض کمک کرده بود، محکوم کرد ولی توی داستان دیگه خودش توی شرایط شبیه به همکارش قرار گرفت. و یا کارولین که یه وکیل خبره بود، توی یه داستان با نقشه اومده بود که دکتر همسرش ارنست رو به تله بندازه ولی توی داستان خودش کاملا تغییر میکنه