اول از همه بدون توجه به محتوای کتاب، باید بگم صداگذار یا هر مسئول دیگهای که تصمیماتش منجر شده به این محصول، به نظر من روش خوبی رو انتخاب نکرده. این مدل آواها و صداهای خنده، به درد همون کنسرتهای حسن ریوندی میخورن. گرچه از گوینده راضیام.
و حالا کتاب. این دومین اثر از ابراهیم رهاست که میخونم یا گوش میدم. اگر معیارم رو صرفا این دو کتاب بذارم که یکیش داستانیه و این کتاب ناداستان، نتیجه اینکه ایشون ناداستاننویس بهتریه تا داستاننویس.
آقای رها از تکنیکهایی مثل تشبیه و اغراق و ارجاع و... بهخوبی استفاده کردن. ولی محتوا، نوع نگاه، نتیجهگیریها، موضعگیریها و راهحلهاشون، بیشازحد سادهانگارانه بودن. البته که انتظار یه تحلیل اساسی جامعهشناختی رو ندارم. ولی انگشت اتهام گرفتن رو به مردم، اون هم به این شکل، جالب نیست. شاید بگید خب زیاد جدی نگیر. اینجوری خندهدارتره. حق با شما. شاید زیادی خشک نگاه میکنم.
کتاب جذابی از آقای علی میرمیریان (ابراهیم رها) که واقعا جامعه ایران رو به حالت طنز زیبایی به تصویر کشیده و میشه به راحتی متنش رو درک کرد. تلنگر خیلی خوبیه. خصوصا اونجا که به تعارفهای الکی و تعصبهای بیجامون اشاره میکنه.
کتابی سراسر انتقادی و تا حدی انتقادی درست است مسائل و مشکلات جامعه امروز نه تنها ایران بلکه کل دنیا مطرح کرده اما بنظرم در کنار بیان مشکلات باید راهکاری هم ارائه بدهد.
و حالا کتاب. این دومین اثر از ابراهیم رهاست که میخونم یا گوش میدم. اگر معیارم رو صرفا این دو کتاب بذارم که یکیش داستانیه و این کتاب ناداستان، نتیجه اینکه ایشون ناداستاننویس بهتریه تا داستاننویس.
آقای رها از تکنیکهایی مثل تشبیه و اغراق و ارجاع و... بهخوبی استفاده کردن. ولی محتوا، نوع نگاه، نتیجهگیریها، موضعگیریها و راهحلهاشون، بیشازحد سادهانگارانه بودن. البته که انتظار یه تحلیل اساسی جامعهشناختی رو ندارم. ولی انگشت اتهام گرفتن رو به مردم، اون هم به این شکل، جالب نیست. شاید بگید خب زیاد جدی نگیر. اینجوری خندهدارتره. حق با شما. شاید زیادی خشک نگاه میکنم.