نقد، بررسی و نظرات کتاب کشتن شوالیهی دلیر - جلد دوم - هاروکی موراکامی
4.6
50 رای
مرتبسازی: پیشفرض
شایان هاشمی
۱۳۹۹/۰۲/۰۱
10
کتابهای زیادی از موراکامی خوندم و این کتاب رو شخصا نپسندیدم با سورئال محور بودن سبک موراکامی آشنا هستم ولی این داستان زیاد بیسرو ته و الکی کش اومده بودتکرار زیادی بر یک سری از مسائل داشت که گویا خواننده رو فراموشکار در نظر گرفته برای مثال بینهایت به اینکه شخصیت منشیکی خاص و منظم هست اشاره شده انگار فقط میخواد تعداد کلمات کتاب زیاد باشه و یا اینکه هربار ماشین مهمان پشت در خونش پارک شد بلافاصله توصیف اون لحظه رو انجام داد، انگار شخصیت محوری داستان تمام مدت پشت پنجره داره بیرون رو نگاه میکنه که کی اومده خلاصه این کتاب از اثار استاد موراکامی خیلی توصیه نمیکنم.
این اولین اثری بود که از هاروکی موراکامی خوندم، واقعا شگفت انگیز بود، نویسنده قلم بسیار توانایی داره و منو کاملا به خودش جذب کرد، داستان کتاب بسیار شگفت انگیز و جذاب است، از این لحظه به بعد من یکی از طرفداران هاروکی موراکامی خواهم بود، البته این نکته را هم بگم که ممکنه کسانی که به مسائل ماورا الطبیعه علاقهای ندارند شاید به اندازه من از کتاب خوششان نیاد اما در کل این کتاب اثری است بسیار قوی و با محتوا
سلام اولین بار هست یک اثر از موراکامی میخونم واقعا داستان جذاب و خوبی بود من عاشقش شدم ولی کاش تکلیف بعضی قسمتها رو مشخص میکرد مثلا اونجایی که ماریه داخل کمد پنهان شده وشخص پشت در کمد گفته شده که هم منشیکی بوده هم نبوده من اصلا متوجه نشدم اگر کسی فهمید به من هم بگه!! !! و پایان خوبی داره داستان این داستان شاهکاره.
رمان جذابی بود. ولی انگار ناقص تموم شد. اول داستان میگه روی کاناپه خوابیده بعد بیدار میشه میبینه مرد بدون صورت روبروشه و میگه پرتره منو باید بکشی. طلسم عزیزانش هم دست اونه....
بعد وارد داستان و اتفاقاتش میشه.
آخرش انتطار داشتم برگرده به مرد بدون صورت و تکلیف اونم معلوم کنه ولی نشد.
بعد وارد داستان و اتفاقاتش میشه.
آخرش انتطار داشتم برگرده به مرد بدون صورت و تکلیف اونم معلوم کنه ولی نشد.
زبان گفتگویی هاروکی موراکامی همیشه فوق العاده است. این دومین کتابی است که ازش میخونم و به معنای واقعی لذت بردم. برای من شاید سومین نویسندهای باشه که شحصیت داستانش این چنین زیبا با خودش حرف میزند، با دیگران گفتگو میکند و بیتکلف توصیف میکند. اولین بار است که من از توصیف مناظر خسته نمیشم.