معرفی و دانلود کتاب صوتی روزهای پیام بری

معرفی کتاب صوتی روزهای پیام بری

کتاب صوتی روزهای پیام بری، روایت روح الله شریفی از زندگی یکی از کارمندان بنیاد شهید قزوین است که در طول جنگ وظیفه‌ای سخت و دشوار به او واگذار شده بود. غلامحسن حدادزادگان راننده‌ی آمبولانسی بود که باید پیکر شهدا را جابجا می‌کرد و خبر شهادت آن‌ها را به خانواده‌هایشان می‌داد. این کتاب، شرح خاطرات او از اتفاقات همین دوران است.

درباره‌ی کتاب صوتی روزهای پیام‌بری

روزهای جنگ، روزگار عجیب و سختی را پیش‌روی همه‌ی مردم شهر گذاشته و هر کس را به طریقی گرفتار کرده بود. غلامحسن حدادزادگان یکی از همین آدم‌هاست که بخش زیادی از زندگی‌اش را با سختی‌های جنگ هشت‌ساله گذرانده است. اما این دشواری از جنس چیزی که اغلب مردم آن را تجربه می‌کردند نبود...

غلامحسین حدادزادگان پس از پیروزی انقلاب و در ابتدای دهه‌ی 1360 به‌عنوان زندانبان وارد زندان چوبیندر قزوین شد. او مدتی در این زندان مشغول به کار بود اما به خاطر فشار کاری و اتفاقات دیگر مجبور شد کار خود را ترک کند. کمی بعد به استخدام بنیاد شهید قزوین درآمد و در بخش انتظامات این بنیاد مشغول به‌کار شد. با خواست رئیس این سازمان به‌عنوان راننده‌ی آمبولانس شهدا انتخاب شد و وظیفه داشت پیکرها را از غسالخانه به محل دفن ببرد. اما این کار هم چندان با روحیات غلامحسین سازگار نبود و به خاطر برخوردهایی که در این رفت‌وآدها می‌دید و همین‌طور اندوه و رنج خانواده‌ها ترجیح داد این مسئولیت را واگذار کند.

اما رئیس بنیاد این بار از او خواست به‌عنوان پیک، خبر شهادت رزمندگان را به خانواده‌هایشان بدهد. کاری دشوار، غم‌انگیز و پراسترس! حدادزادگان با وجود سختی و طاقت‌فرسایی این کار، آن را پذیرفت و ازآن‌پس مسئولیت خبررسانی شهادت رزمندگان را بر عهده گرفت. این کار چنان برای او دشوار بود که مدت‌ها به افسردگی دچار شد و از مسئولیت سنگینی که داشت رنج می‌برد. روزها یکی پس از دیگری برای این کارمندِ بنیاد شهید می‌گذشتند تا اینکه رخ دادن یک اتفاق، ذهن و روحش را بیش از پیش رنجیده کرد. خبر شهادت برادر غلامحسین و مسئولیت رساندن این خبر به مادرش، با همه‌ی خبرهایی که تابه‌حال رسانده بود فرق داشت. گویی او را در میان یک بیابان را مستاصل و درمانده، بی‌پناه و رنج‌دیده رها کرده بودند...

کتاب صوتی روزهای پیام بری، روایتی تکان‌دهنده از زندگی غلامحسن حدادزادگان یکی از کارمندان بنیاد شهید قزوین است که به خاطر رساندن پیغام شهادت رزمندگان در طول جنگ به خانواده‌هایشان، معروف شده بود. روح الله شریفی این اثر خواندنی را از راه مصاحبه گردآوری کرده است؛ اما نکته‌ی جالب در لحن کتاب این است که روایت، از زاویه‌ی اول‌شخص و از زبان حدادزادگان روایت می‌شود. نویسنده سعی می‌کند لحن شوخ و راحت او را لابه‌لای خطوط کتابش حفظ کند و آن را به مخاطب انتقال دهد. درعین‌حال تلاش کرده خاطرات او را دراماتیک‌تر کند، به آن فرازوفرود ببخشد و جذابیت‌های داستانی بیشتری را در آن ایجاد نماید. مثل صحنه‌ای که خبر شهادت برادر خودش را می‌شنود و در موقعیتی متضاد قرار می‌گیرد. او که تابه‌حال پیک بود و دیگران را مخاطب قرار می‌داد، حالا خودش گیرنده‌ی خبر است و درد و اندوه خانواده‌ها را با نگاه دیگری درک می‌کند.

کتاب صوتی روزهای پیام بری پر از خرده روایت و ماجراست و این ویژگی به جذابیت قصه کمک کرده؛ از انواع مواجهه‌ی خانواده‌ها با غلامحسن حدادزادگان تا اتفاقات سیاسی آن برهه. روح الله شریفی خود رمان‌نویس است، اما در این کتاب عامدانه روی مرز خاطره‌نویسی و داستان‌گویی می‌ماند. او نه همه‌ی زندگی، بلکه اتفاقات مهم و مرتبط زندگی این فرد را انتخاب می‌کند و از کنار هم گذاشتن آن‌ها، شخصیت او را می‌سازد. برای مثال به گذشته‌ی حدادزادگان اشاره می‌کند و می‌گوید که او از کودکی از مُرده‌ها می‌ترسید ولی بعدتر به شکلی کنایی به راننده‌ی آمبولانس اجساد تبدیل می‌شود. حالا مجبور است دائماً با خود کلنجار برود و خود را آرام کند که شهدا با مُرده‌های عادی فرق دارند. لحن روایت پیش رو صمیمی است و از متن و بطن زندگی مردم عادی برخاسته. کتابی که می‌توانید با آن زندگی کنید و در میان روایت‌های ساده و زیبایش غرق شوید.

کتاب روزهای پیام بری را نشر سوره‌ی مهر منتشر کرده و ناشر صوتی این اثر گروه فرهنگی سماوا است.

کتاب صوتی روزهای پیام‌بری برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب را به همه‌ی دوستداران ادبیات دفاع مقدس توصیه می‌کنیم. اگر به کتاب‌های خاطرات و زندگینامه علاقه دارید به این کتاب گویا گوش دهید.

با روح الله شریفی بیشتر آشنا شویم

روح الله شریفی (متولد 1358) نویسنده، داستان‌نویس و پژوهشگر دفاع مقدس است. او پیش‌تر داستان‌های «هفت زمستان» و «تکل مازیار زارع زیر پای کریم انصاری فرد» را منتشر کرده بود.

در بخشی از کتاب صوتی روزهای پیام بری می‌شنویم

در ساعت‌های مختلف شبانه‌روز گوشی تلفن دیرینگ دیرینگ زنگ می‌خورد. مامور ایستگاه قطار با لحنی خواب‌زده می‌گفت: آقای حداد! مهمان دارید. می‌گفتم: باشد آقاجان. آمدم. آمبولانس را برمی‌داشتم و می‌رفتم ایستگاه. قطار تا دقایقی بعد از راه می‌رسید درحالی‌که سوت بلندی می‌کشید. مامور قطار ده دقیقه استراحت اعلام می‌کرد. مسافران با عجله می‌دویدند به طرف دستشویی و لحظاتی بعد دوباره سوار می‌شدند. هیچوقت در آن 8 سال هیچکس متوجه نشد که آخرین واگن قطار دقیقاً چه چیزی را در خود جای داده است. آشناترها می‌دانستند که بیشتر محموله و بسته‌های پستی را به همین واگن می‌آورند. آن‌ها که کنجکاوتر بودند می‌گفتند واگن آخر سردخانه‌ای دارد و بسیاری از بارهایی که باید در گرما و سرما از تهران تا تبریز و جلفا و مراغه ببرند را با خود می‌برد. اما این واگن، مسافرانی را در خود جای داده بود. مهمانان عزیزی که اسم رمز من و مامور ایستاه قطار بودند...

فهرست مطالب کتاب صوتی