معرفی و دانلود کتاب پیاده‌ روی با خانم میلی

معرفی کتاب پیاده‌ روی با خانم میلی

کتاب پیاده‌ روی با خانم میلی نوشتۀ تامارا باندی، رمانی خواندنی در سبک رئال است که به برشی از زندگی آلیس می‌پردازد. او که پس از تغییر محل زندگی و شهرش احساس تنهایی می‌کند با بانویی به نام میلی آشنا می‌شود که سرشار از انرژی مثبت است و دریچه‌ای نو از زندگی را به روی آلیس می‌گشاید.

درباره کتاب پیاده‌ روی با خانم میلی:

آلیس دختر نوجوانی است که پس از اسباب‌کشی و نقل مکان به محله‌ای جدید، نمی‌تواند با محیط و افراد آن‌جا ارتباط برقرار کند. او تا مدت‌ها دلتنگ دوستانش در محله قدیمی است. آلیس رفته رفته با شهر رینبو خو می‌گیرد و آشنایی او با همسایه مادربزرگش، خانم میلی نگاه او به زندگی را دگرگون می‌سازد. خانم میلی انسانی خوش‌صحبت و مثبت‌نگر است و روزانه چند قدمی با آلیس، پیاده‌روی می‌کند و درباره مسائل اجتماعی گپ می‌زند.

یکی از درونمایه‌های اساسی داستان پیاده روی با خانم میلی (Walking with Miss Millie) بحث تبعیض نژادی و آپارتاید است که در خلال گفتگوی دو شخصیت اصلی داستان؛ آلیس و خانم میلی به زیبایی روایت می‌شود. خانم میلی که نماد امیدواری و خوشبینی به آینده است، خود قربانی بی‌عدالتی‌های اجتماعی‌ست. او به آلیس مهم‌ترین درس زندگی را می‌دهد؛ «بعضی وقت‌ها که دنیا تیره و تار می‌شه، خودت باید مثل یک رنگین کمون بدرخشی...»

نکوداشت‌های کتاب پیاده روی با خانم میلی:

- یک رمان دوست‌داشتنی و به یادماندنی. (Kirkus Reviews)

- داستان «راه رفتن با خانم میلی» سرشار از خرد ظریف است. پایان‌بندی هوشیارانه و رضایت‌بخشی دارد و عناصر جادویی این داستان تا مدت‌ها پس از خواندن، با شما می‌ماند. (Karen English)

- شخصیت قوی و به یادماندنی آلیس، باعث جذابیت این داستان می‌شود. (Publishers Weekly)

خواندن کتاب پیاده روی با خانم میلی به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی کودکان 7 - 12 سال علاقمند به داستان‌های رئال و اجتماعی را به خواندن این اثر جذاب دعوت می‌کنیم.

با تامارا باندی بیشتر آشنا شویم:

آموزگار زبان انگلیسی در مدرسه و داستان‌نویس کودک و نوجوان، تامارا باندی (Tamara Bundy)، در آمریکا متولد شد. وی تحصیلات آکادمیک را در زمینه نوشتن ادامه داد و پس از مدتی فعالیت در حوزه رسانه، به طور جدی و حرفه‌ای به نویسندگی روی آورد.

در بخشی از کتاب پیاده روی با خانم میلی می‌خوانیم:

خانم میلی پیشنهاد کرد که آن روز مسیرمان را کمی ‌تغییر بدهیم و ناگهان از کنار قبرستان سر درآوردیم.

وقتی می‌گویم از قبرستان خوشم نمی‌آید، منظورم بی‌احترامی ‌به مرده‌ها نیست؛ فقط نظر شخصی‌ام این است.

قبرستان رین‌بو را از زمانی یادم می‌آید که پدربزرگ فوت کرد. البته من اصلاً قرار نبود به مراسم خاکسپاری بروم. ادی آن موقع نوزاد بود و مامان برای هر دو ما یک پرستار گرفت. ولی وقتی پرستار داشت ادی را می‌خواباند، تصمیم گرفتم بروم مامان را پیدا کنم. پیاده یک‌راست به قبرستان رفتم و از در آهنی بزرگ وارد شدم. ولی حتماً آن‌جایی که باید می‌پیچیدم به راست، به چپ پیچیده بودم چون خیلی دنبال مامان و بقیه گشتم اما پیدایشان نکردم. هر جا می‌رفتم فقط قبر بود و قبر، ترسیده و تنها بودم، تا این‌که بالاخره پیرمرد مهربانی صدای گریه‌ام را شنید و بهم کمک کرد تا بقیه را پیدا کنم.

تابستان پارسال، مامان، من و ادی را به مراسم «ادای احترام» به پدربزرگ برد. ادی بین قبرها می‌دوید و با بشقابش راننده‌بازی می‌کرد. من هم دست مامان را محکم چسبیده بودم.

نمی‌دانستم که خانم میلی فقط محض تنوع آمده توی قبرستان راه برود یا این‌که قصد دارد به رفتگانش ادای احترام کند. بعد با خودم گفتم آیا اصلاً درگذشته‌ی عزیزی دارد یا نه.