معرفی و دانلود کتاب لکه‌های ته فنجان قهوه

معرفی کتاب لکه‌های ته فنجان قهوه

اگر قرار باشد همه آدم‌ها یک تجربه مشترک از عشق داشته باشند، هیجان و جذابیت عاشقی رنگ می‌بازد. اما این اصل درباره عشق اول فرق می‌کند! کتاب لکه‌های ته فنجان قهوه نوشته رضا ارژنگ داستانی درباره عشق و دلدادگی و چالش‌ها و سردرگمی‌های میان یک خانواده متوسط و معمولی است که از خواندن آن لذت خواهید برد.

درباره‌ی کتاب لکه‌های ته فنجان قهوه

حکایت عشق و دلدادگی،‌ حکایت امروز و فردا نیست. شاید بتوان گفت به اندازه قدمت بشریت و زیست انسان‌ها، روایت‌های عاشقانه‌ای وجود دارد که بی‌زمان و بی‌مکان و بدون مرزند!

هیچ قانون قطعی و نوشته‌شده‌‎ای هم برای رخ دادن عشق و اولین جرقه‌های احساسی میان آدم‌ها وجود ندارد. اصلاً قوانین عشق در دنیا آنقدر ناشناخته‌اند که کشف کردن آن‌ها کار چندان آسانی نیست و به اندازه تجربه آدم‌ها،‌ می‌توان برای آن قانون و تبصره نوشت!

اما یک ضرب‌المثل جالب فرانسوی وجود دارد که قانون ثابتی را درباره‌ی عشق اول بیان می‌کند و آن این است که «آدم‌ها معمولاً به عشق اول‌شان نمی‌رسند!» اصلاً عشق اول رخ می‌دهد برای نرسیدن! شاید برایتان عجیب باشد اما اگر زیر پوست شهر حرکت کنید و چند کلامی را با آدم‌های عاشق حرف بزنید،‌ همین را به شما می‌گویند!

کتاب لکه‌های ته فنجان قهوه نوشته رضا ارژنگ از جمله رمان‌های عاشقانه ایرانی‌ست که روایتگر زندگی یک خانواده متوسط شهری با ده‌ها دغدغه و نگرانی و سردرگمی آن‌ها در زندگی خانوادگی‌شان است. قصه پیش روی شما با دو موضوع محوری عشق و اتفاق جلو می‌رود و شما را با پیچیدگی‌های رفتاری و تصمیم‌گیری‌های لحظه‌ای شخصیت‌هایش همراه می‌کند. این رمان فرصت خوبی به شما می‌دهد که هرچه بهتر و عمیق‌تر درباره عشق، چالش‌های آن و مسئله مهم «رسیدن یا نرسیدن» فکر کنید!

کتاب لکه‌های ته فنجان قهوه برای چه کسانی مناسب است؟

طرفداران داستان‌ها و رمان‌های عاشقانه ایرانی از خواندن این کتاب لذت می‌برند.

در بخشی از کتاب قهوه‌های ته فنجان قهوه می‌خوانیم

واقعیت هنوز وحشتناک بود، وحشتناک‌‏ترین. وقتی گوشی را گذاشت این فکر تنها چیزی بود که توی سرش دور می‏زد. صدا با صدای بهرام هورمزد مو نمی‏‌زد با این حال خودش را معرفی نکرده بود. تنها برای فردا وقت گرفته بود. سعی کرد فکر کند هنوز نسبت به بهرام هورمزد چه احساسی دارد. دوستش داشت. به اندازه‏‌ای که همه‏‌ی این سال‌‏ها نتوانسته بود ببخشدش. بهرام هرگز به او ابراز علاقه نکرده بود. شاید ازدواج آن سال‌‏ها هم یک جور انتقام‌‏گیری ذهنی از بهرام بود، انتقامی عجولانه. بهرام هورمزد خجول بود، شاید هم مغرور. از آن‏‌هایی نبود که احساساتش کف دستش باشد.

فکر کرد اگر برای برداشتن کیفش به دفتر برنگشته بود، صدای زنگ تلفن را نمی‌‏شنید، همین‌طور صدای بهرام هورمزد را. سعی کرد این اتفاق را چندان جدی نگیرد. وقتی داشت درِ دفتر را قفل می‌‏کرد، تمام تلاشش را کرد که دیگر به او فکر نکند. چرا اتفاق این‌طور سمج، آدم‏‌ها را بازی می‌‏داد؟ صدای استارت به نظرش حالت التماس داشت. به احتمال زیاد بهرام هورمزد او را از یاد برده بود، وگرنه چه دلیلی داشت که توی هتل دست‌کم سلام و علیکی نکنند؟ یک اتفاق مسخره‏‌ی دیگر. استارت دوباره با همان صدای ناله‌مانند التماس کرد. همیشه یادش می‏‌رفت به مکانیکی برود. بالاخره شمع‌‏ها جواب استارت را دادند و سواری روشن شد. در طول این ده سال فهمیده بود که ناچار است با دوروبرش کنار بیاید. این که «کسی که دوستش داری، به‌راحتی بتواند فراموشت کند.» برایش یکی از اصول واقعیت شده بود، واقعیتی که اگرچه پذیرشش سخت بود لااقل باید با آن کنار می‏‌آمد. انگار همه‌‏ی فکرها یا موقع خواب سراغش می‏‌آمدند یا وقت رانندگی. باید سر راه، شبنم را از کودکستان برمی‏‌داشت.

تعبیر عشق یک‌طرفه برایش خیابان یک‌طرفه را تداعی می‏‌کرد، یک تعبیر بی‌‏معنی. فقط باید می‏‌راند. این فکر که مادر یک دختر پنج شش‌ساله دوباره به فکر این حرف‏‌ها بیفتد، برایش خنده‌‏آور بود. قاعدتاً در سن و سال او، عشق باید از قالب‌های احساساتی و رمانتیکش دور می‌‏شد. مگر پیش‏‌تر همین‌طور نشده بود؟ اصلاً ازدواجش با مهدی انگار یک جور انجام وظیفه بود تا هر چیز دیگر. وقتی می‏‌خواستند جدا شوند، هر دو راضی بودند. فهمیده بودند که به درد هم نمی‌‏خورند. چیزی که مریم نیازی به فهم دوباره‏‌اش نداشت.