معرفی و دانلود کتاب سوپرمارکت شبانه روزی

معرفی کتاب سوپرمارکت شبانه روزی

کتاب سوپرمارکت شبانه روزی به قلم سایاکا موراتا، داستان زن سی ‌و‌ شش‌ ساله‌ای به نام کیکو فوروکاوا را به تصویر می‌کشد که از دوران کودکی خانواده‌ و اطرافیانش او را به‌ سبب ‌رفتارهایش، غیر عادی قلمداد می‌کنند.

این مسئله باعث سکوت و گوشه‌گیری کیکو می‌شود، تا اینکه نهایتاً در سن هجده ‌سالگی به کار در فروشگاه ‌اسمایل مارت شعبه‌ی هیراماچی مشغول می‌شود؛ این اتفاق زندگی کیکو را متحول می‌کند و به او می‌آموزد چطور همانند یک انسان عادی ‌رفتار کند.

کیکو فوروکاوا از این که میان مردمان عادی توانسته جایی برای خود باز کند بسیار خوشحال است و آرامشی عمیق زندگی‌اش را فرا گرفته ولی این آرامش با ورود ‌کارگری جدید به فروشگاه و دیدار کیکو با دوستان قدیمی‌اش چندان دوام نمی‌آورد.

او به دلیل بالا رفتن سن، بی‌فرزندی، تجرد و شغلی نه‌ چندان ‌مناسب، توسط اطرافیانش تحت فشار قرار می‌گیرد و خانواده‌اش اصرار دارند تا او شوهری برای خود پیدا کند. کیکو برای خلاص شدن از دست آن‌ها ‌تصمیم عجیبی می‌گیرد و مسیری پر فراز و نشیب برای خود انتخاب می‌کند.

سایاکا موراتا (Sayaka Murata) نویسنده‌ی ژاپنی که چهل‌ سال سن دارد، به کمک هجده سال سابقه‌ی کار نیمه‌وقتش در فروشگاه، نگارش کتاب سوپرمارکت شبانه روزی (Convenience Store Woman) را آغاز کرد. همین کتاب مهم‌ترین جایزه‌ی ادبی کشور ژاپن یعنی آکوتاگاوا را برای او به ‌ارمغان آورد.

افتخارات و جوایز کتاب سوپرمارکت شبانه روزی:

- برنده جایزه ادبی جهانی دوبلین
- از پرفروش‌ترین‌های لس آنجلس تایمز
- بهترین کتاب تابستانی مجله Elle Magazine
- برنده‌ی مهم‌ترین جایزه‌ی ادبی کشور ژاپن یعنی آکوتاگاوا
- عنوان بهترین کتاب سال نیویورک، بوستون گلوب و...

در بخشی از کتاب سوپرمارکت شبانه روزی می‌خوانیم:

بعضی‌ اوقات‌ حین مهمانی‌ تصور اینکه روز بعد باید سر کار بروم اذیتم می‌کند، اما تنها راه ارتباطی من با زنان هم‌سن‌ و سال خودم در دنیای خارج از فروشگاه، همین مهمانی‌ها و ملاقات‌هاست، به همین خاطر معمولاً دعوت‌های میهو را قبول می‌کردم. امروز یوکاری و بچه‌اش نیز آمده بودند، همچنین ساتسوکی متأهل که هنوز فرزندی ندارد. همه‌ کیک به مهمانی آورده بودیم تا با چای بخوریم.

یوکاری به علت انتقال شغلی همسرش مدتی از ما دور شده بود؛ بنابراین این اولین‌باری بود که می‌توانستیم او را درست‌ و حسابی ببینیم. یوکاری به ما نگاه می‌کرد و ابراز دلتنگی می‌کرد و ما می‌خندیدیم و در همین حین کیک‌هایی را که از فروشگاه ایستگاه مترو خریداری شده بود می‌خوردیم.

«هیچ‌ کجا مثل خانۀ آدم نمی‌شود. آخرین‌باری که همدیگر را دیدیم تازه ازدواج کرده بودم، این‌طور نیست کیکو؟»

با لحنی هیجان‌زده و با ترکیب طرز بیان خانم ایزومی و سوگاوارا گفتم: «بله. در آن مهمانی کباب‌خوری بود، درست است؟ بیشتر ما آن روز آن‌جا بودیم. چقدر خوش گذشت.»

«یک‌جورهایی عوض شدی.» او به من خیره شد. «قبلاً طرز حرف‌ زدنت عادی‌تر نبود؟ شاید به‌خاطر مدل موهایت است. به‌هرحال به‌نظر می‌رسد یک چیزی‌ات تغییر کرده.»

میهو پرسید: «این‌طوری فکر می‌کنی؟» پرسشگرانه سرش را کج کرده بود. «من اصلاً حس نمی‌کنم او تغییر کرده باشد، شاید به این خاطر باشد که همدیگر را دیربه‌دیر می‌بینیم.»

پیش خودم فکر کردم حق با یوکاری است. من از جهان پیرامونم تأثیر می‌گرفتم و آن هم که همیشه در حال تغییر شکل دادن بود. همانند آبی که هنگام دیدار گذشته‌مان در بدنم جریان داشت و حالا جای خود را به آب تازه‌ای داده بود، خصوصیات تشکیل‌ دهندۀ من نیز باید تغییر کرده باشند. چندین سال پیش که با یکدیگر ملاقات کرده بودیم، اکثر کارکنان فروشگاه را دانشجویان خوش‌مشرب تشکیل می‌دادند؛ پس قطعاً طرز حرف زدنم نسبت به گذشته تغییر کرده بود.