معرفی و دانلود کتاب سال‌ها

معرفی کتاب سال‌ها

کتاب سال‌ها، اثر ویرجینیا وولف، حکایت بیهودگی زندگی یک خانواده و سال‌هایی غیر‌قابل تحمل که مملو از درد است. وولف در این کتاب می‌نویسد: اگر حقیقت را در مورد خود نگویید، نمی‌توانید آن را درمورد دیگران بیان کنید.

از نگاه ولف یکی از بدترین جنبه‌های بزرگ شدن این بود که نمی‌توانستند با هم درد دل کنند. همچنین مرگ از نگاه او وقوع حادثه‌ای بی‌همتا است؛ درست مثل خود ناب زندگی. آدم‌های داستان وولف مصنوعی نیستند. با معنا هستند.

در کتاب سال‌ها، ویرجینیا به واکاوی و درون‌کاوی دوران سالخوردگی آدمی پرداخته است و می‌کوشد بیهودگی زندگی انسان را آشکار کند. واقعا داستان «سال‌ها» است. کودکی همواره دریغای ولف بوده است. همین است که در کتاب‌هایش کودکان و کودکی معنای ویژه دارد.

آدلاین ویرجینیا وولف (Adeline Virginia Woolf) بانوی رمان‌نویس، مقاله‌نویس، ‌ناشر، منتقد و فمینیست انگلیسی بود که آثار برجسته‌ای چون خانم دالووی ۱۹۲۵، به سوی فانوس دریایی ۱۹۲۷ و اتاقی از آن خود 1929 را به رشته تحریر درآورده‌ است.

ویرجینیا وولف نویسنده رمان‌های تجربی است که سعی در تشریح واقعیت‌های درونی انسان دارد. نظرات فمینیستی وی که از روح حساس و انتقادی او سرچشمه گرفته، در دهه ششم قرن بیستم تحولی در نظریات جنبش زنان پدیدآورد. وی در نگارش از سبک سیال ذهن بهره گرفته است. ‌وولف در طی جنگ‌های جهانی اول و دوم، دوستان زیادی را از دست داد و به سبب آن دچار افسردگی شدیدی شد که این خود شروعی بود بر داستان‌نویسی‌اش.

از جمله رمان‌های او عبارت است از: «سفر به بیرون»، «بین دو پرده نمایش»، «اتاق جیکوب»، «خیزاب ها»، «سال‌ها»، «فلاش»، «به سوی فانوس»، «اورلاند»، «شب و روز»، «خانم دالووی» و از آثار غیر داستانی‌اش می‌توان «اتاقی از آن خود» را نام برد.

در بخشی از کتاب سال‌ها (Between The Acts) می‌خوانیم:

باد مه را بر فراز تمام باغ‌های پشت خانه‌ها ‌و در کنج دیوارهایی که گل پیچک روی آن رشد کرده بود و هنوز برای آن گل‌های شمعدانی اندکی که باقی مانده بود پناه به حساب می‌آمد و بر روی توده‌ای ‌از برگ‌ها، ‌می‌آورد و شعله‌های آتش دندانشان را برای آن‌ها تیز کرده بودند و آن‌ها را به کام می‌کشیدند و باد همچنان دود مه را به خیابان و درون پنجره‌های اتاق پذیرایی که از صبح بازمانده بود، می‌برد. ‌زیرا ماه اکتبر بود، و آغاز سال جدید. ‌

الینر با قلمی که در دست داشت، پشت میز تحریرش نشسته بود. او با نوک قلمش به پرزهای شیر دریایی مارتین، که در اثر جوهر پوسیده بود، زد و با خود فکر کرد «این» خیلی عجیبه که تمام این سال‌ها ‌گذشته باشه. ‌آن شیء از همه‌ی ‌آن‌ها بیشتر عمر کرده بود. اگر او آن را دور انداخته بود شاید هنوز در جایی دیگر باقی مانده بود. ‌اما او هرگز آن را دور نینداخته بود چرا که آن شیء جزئی ازچیزهای دیگربود، مثلاً مادرش.

او کاغذ خشک کن را به سمت جلو کشید؛ یک نقطه وسط آن بود که خط‌‌های دیگری مانند شعاع و اشعه‌ی ‌خورشید دور تا دور آن رسم شده بود. ‌سپس سرش را بلند کرد.‌ آن‌ها در حال سوزاندن علف‌های خشک در پشت خانه بودند. ‌باد دود را در هوا پراکنده می‌کرد. ‌بوی تند آن در همه‌جا پخش شده بود و برگ‌های درختان به زمین می‌افتادند. ‌صدای آکاردئون از خیابان به گوش می‌رسید. ‌او با آهنگ زمزمه می‌کرد. ‌بقیه‌اش چی بود؟ بقیه‌ی ‌شعری که پیپی همیشه موقعی‌که با یه پارچه‌ی ‌کثیف گوش‌هاتو پاک می‌کرد و می‌خوند؟ الینر باز هم زمزمه کرد: ron, ron, ron, et, plon, plon, plon و در این لحظه بود که صدای آهنگ قطع شد. ‌ارگ نواز از آن جا دور شده بود. ‌ الینر قلمش را در جوهر فرو کرد. ‌