معرفی و دانلود کتاب رویای پیر

معرفی کتاب رویای پیر

کتاب رویای پیر نوشته‌ی فریبا شکور صفت صدیقی به ماجرای دختری به نام دلیا می‌پردازد که به رغم تلاش‌های بسیار مادرش نمی‌تواند ادامه تحصیل بدهد. دلیا که از نعمت راه رفتن نیز محروم است، از همان کودکی شیفته‌ی پسری به نام رامتین می‌شود.

دلیا حتی با تلاش‌های مادرش تبسم نیز نمی‌تواند به مدرسه برود و او برای همیشه از رفتن به مدرسه محروم می‌شود. آغاز نوجوانی او با ترسی مهیب در هم آمیخته است و این ترس باعث می‌شود که او برای همیشه نتواند راه برود. دلیا که شخصیت اصلی رمان رویای پیر است، به رامتین پسر یکی از آشنایان خود علاقه دارد ولی رامتین عاشق خواهر او «هلیا» است.

هر روز که می‌گذرد نگرانی پدر و مادر دلیا نسبت به آینده او بیشتر می‌شود، تا این‌که دوران جوانی‌اش فرا می‌رسد و مادر تصمیم می‌گیرد که همسری برای دلیا پیدا کند تا او بتواند کودکی به دنیا بیاورد و آن کودک در آینده از دلیا نگهداری کند. پدر و مادر، بی‌خبر از احساس دلیا در پی یافتن زوجی مناسب برایش هستند اما... .

فریبا شکور صفت صدیقی در این کتاب با قلمی روان و شیوا، سرگذشت دلیا را که از همان کودک زندگی‌اش با غم و اندوه در هم آمیخته است، برای شما روایت می‌کند.

در بخشی از کتاب رویای پیر می‌خوانیم:

به سایه‌های روی دیوار خیره شد. خودش را در رختخواب ابریشمی زیبای خفته دید که گیسوان سیاهش را در دو طرفش ریخته بود و چشم‌هایش بسته بود. داشت انتظار می‌کشید؛ انتظار لحظه‌ای که شاهزاده‌اش با اسب سپیدش بیاید و او را از خواب بیدار کند.

سایه‌های روی دیوار همه زیبا بودند. مانند یک رویا شکلی از حقیقت به خود گرفته بودند و او آن حقیقت را دوست می‌داشت. سایه‌هایی که از روشنایی چراغ خوابش نشأت می‌گرفت و او نمی‌خواست فلسفه شکل گرفتن آن را بداند و اگر کسی همچون افلاطون نیز می‌خواست حقیقت غیر حقیقی سایه‌ها را به او بگوید و خورشید را نشان‌اش دهد، او از پذیرفتن آن سر باز می‌زد. او خورشید و دنیای خارج از دیوار را نمی‌خواست. او به روشنایی یک چراغ دل خوش کرده بود و نیز به شب که تاریکی را به او هدیه می‌داد. تاریکی و نورِ وامدار یک چراغ و سایه‌های روی دیوار عالمی بود که دلیا آن را با هیچ عالمی عوض نمی‌کرد.

نقش رامتین کم کم در تار و پود دیوار نشست و صدای نفس‌هایش در سکوت اتاق پیچید. پابرچین پابرچین داخل شد. بر عکس پسر پادشاه که سوار بر اسب و با سربازانش به تاخت می‌آمد، او تنها و بدون اسب آمد. اما چه اهمیتی داشت که او چگونه بیاید. مهم آمدن بود و بس.