معرفی و دانلود کتاب دنیای هیولاها

معرفی کتاب دنیای هیولاها

کتاب دنیای هیولاها نوشته‌ی نازنین معززی درباره پسر بچه‌ای است که با دیدگاه کودکانه‌اش جهان و زندگی را از دریچه‌ای متفاوت می‌بیند و نسبت به آن رفتار می‌کند.

منظور نویسنده از کلمه‌ی هیولا در کتاب دنیای هیولاها چیست؟

هیولا، کلمه‌ای است که اکثر انسان‌ها به محض اینکه نام آن را می‌شنوند، رنگ به رخسارشان نمی‌ماند و با شنیدنش فوراً اسامی دراکولا، زامبی، مومیایی، لولوخورخوره و... در ذهنشان نقش می‌بندد، ولی نظرتان چیست نیم‌نگاهی به انسان‌ها بیندازید؛ شاید هیولاهای واقعی انسان‌ها باشند؛ همان کسانی که از شما، از خودشان و از تک‌تک آدم‌های اطرافشان بی‌آنکه متوجه شوند، هیولا می‌سازند. برای هیولا شدن، نه باید استعداد داشته باشید و نه تلاش آن‌چنانی بکنید؛ فقط باید زمانی که جزء کم‌سن و سال‌ترین افراد جهان بودید، چشمانتان رو به آسمانی آبی باز شوند که هیچ‌گاه آبی نبوده؛ اگر چشمانتان آسمانی را که یا پر از دود است، یا پر از گلوله‌های بی‌هدف، به رنگ سبز دید، باید ناقض ضرب‌المثل «شنیدن کی بود مانند دیدن» شوید و سکوت کنید. اگر در پس آن با خودتان تکرار کنید آسمان آبی است... که چه بهتر! تنها با گفتن این حرف است که هیولاها تو را عجیب‌الخلقه نمی‌دانند، اما اگر یک‌دفعه بیایید و ادعا کنید که آسمان را سبز دیده‌اید، هیچ‌کس باور نخواهد کرد. با اینکه چشمانتان درست دیده، اما گاهی اعتراف به دروغ در دنیای هیولاها لازم است!

هیولاها شما را براساس عقایدشان قضاوت می‌کنند. براساس دیدگاهی که نسبت به خود و اطرافیانشان دارند، شما را حدس می‌زنند. هیولایی که وقتی به آینه نگاه می‌کند، چیزی جز چشمان گود که همچون دراز گودال ماریانا عمیق است و گونه‌ای تر که بسان جاده‌ای پس از بارش باران است و لبانی لرزان که در تلفظ کلمات دستش خط می‌خورد نمی‌بیند؛ هیچ‌کس زیبایی، لطافت، شکیبایی و دلسوزی را در آینه نمی‌بیند. شاید با خودتان بگویید که این‌ها در درون آدمی است و آینه فقط ظاهر را نشان می‌دهد، اما به‌جای این‌ها به اطرافتان نگاهی بیندازید تا ببینید که اصلاً چنین صفاتی وجود ندارند. در دنیای هیولاها، دلسوزی، مهربانی و این‌ها معنی ندارد. فقط به زبان می‌آورند، اما کسی نیست که واقعاً دلسوز باشد. کسی نیست که وقتی از همه چیز خسته‌اید با تو خسته بماند؛ کسی نیست که خواهان موفقیت شما بیشتر از خودش باشد؛ هیچ هیولایی تحمل دیدن خوشبختی‌تان را بیشتر از خوشبختی خودش ندارد.

کتاب دنیای هیولاها مناسب چه کسانی است؟

اگر به خواندن رمان‌هایی از نویسندگان جوان و نوظهور ایرانی با فضایی متفاوت علاقه دارید، مطالعه این کتاب به شما پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب دنیای هیولاها می‌خوانیم:

توماس مدادش را برمی‌دارد و نیم‌نگاهی به مادرش می‌اندازد. از نگاهش می‌شد دریافت که قصدش نوشتن بر روی دیوار است. میلوا در حالی که مشتاق دیدن نوشته‌های توماس روی دیوار است، با برهم زدن چشمانش مجوز دیوارنویسی را به او می‌دهد. توماس هم طبق معمول مداد را دو سه سانت بالاتر از حد رایج در دست می‌گیرد، گچکاری که روی دیوار بود باعث می‌شد نوشته‌هایش خوانا نباشند، روی دیوار این‌گونه حک کرد: «هیچ حرفی نیست مگر به آن عمل شود.» لبخند را به چهره تنها دوست و همدمش، میلوا هدیه می‌دهد. موهای جوگندمی میلوا را با دستانش نوازش می‌کند.

«گفتی مغز را شست‌وشو می‌دهند؟ مگر می‌شود؟ چند سالم که شد مغزم را می‌شویَم؟»

لبخند ریزی بر لبان میلوا نقش می‌بندد.

«آن‌گونه که فکر می‌کنی نیست، مغز را می‌شویند، اما نه با مایع شوینده، با حرف، با کلماتی که آن‌قدر در ذهنت تکرار می‌کنند که نه‌تنها بر افکارت، بلکه بر هدف وجودت هم حکمرانی می‌کند، با ظاهر خندانی که در درونش پر از جنگ و آشوب و بی‌عدالتی است، اما برونش پر است از صلح‌هایی به سود خویش و لبخندهایی مصلحت‌آمیز که شنبه‌ها جلوه‌شان بیشتر خواهد شد. با جاسازی دروغ‌های شاخ‌داری که می‌دانند مردم به آن‌ها حتی فرصت فکر کردن به اینکه چیستند و درخور عقل ناقصشان است، نمی‌دهند. با هزاران گزاف که آن مغز کالبدی در انتظار شنیدنشان است؛ برای توجیه خود و فرار از مهلکه آن دروغ‌ها را راست‌ترین حرفی که بر پایه هدفی بزرگ بناست می‌داند و اما امان از صدای بلندشان، آن‌قدر در ذهنت می‌پیچد که از مغزت کارخانه‌ای می‌سازد که شب و روز در حال تحلیل کلمه‌ای است که بگوید من کیستم؟ کارخانه‌ای که پر شده از چرخ‌دنده‌های ساده و پیچیده‌ای که تنها روش برای راه‌اندازیشان گفتن دروغ و گزاف است. مغزت تبدیل خواهد شد به ماشینی که اگر حقیقت را بشنود، از کار دست کشیده و برای همیشه سکوت خواهد کرد؛ سکوتی که به تاوان از دست دادن جانش نمی‌ارزد.»

توماس با ظاهری مبهم به میلوا نگاه می‌کند.

«چطور ممکن است کسی ذهنش را آماده شست‌وشو کند؟»

قیافه‌اش جوری است که می‌خواهد رازی عجیب را فاش کند. درگوش توماس آرام زمزمه می‌کند: «پشت آسمان جهانی دیگر است!» چهره هیجان‌زده‌ای به خود می‌گیرد؛ «باور می‌کنی؟»