معرفی و دانلود کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی

معرفی کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی

علوم اعصاب شناختی از شاخه‌های جدید علم اعصاب و روانشناسی است که در زمینه‌های گوناگون این دو رشته را به همدیگر پیوند می‌زند. ریچارد پسینگهام، عصب‌شناس شناختی برجسته، در کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی دریچه‌ای هیجان‌انگیز از اهداف این علم جدید را به رویتان خواهد گشود.

درباره‌ی کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی:

روانشناسی تا دهه‌ی 1960 میلادی به‌شدت متأثر از رفتار فردی، شامل محرک‌ها و واکنش‌ها بود و بیشتر بر بخش‌های غیرقابل‌دسترس‌ ذهن آدمی تمرکز می‌کرد. این رویکرد با به‌وجود‌آمدن «روانشناسی شناختی» و تدابیر جدیدی که اصرار داشتند به جعبه‌سیاه ذهن انسان نفوذ کنند تغییر کرد. با مطالعات محققان بر بیمارانی که از آسیب‌ مغزی، یا جراحاتی بر بخش‌های مشخصی از مغزشان رنج می‌بردند، زمینه‌ای کلی شکل گرفت تا اواخر دهه‌ی 1970 منجر به تولد دانشی جدید به نام «عصب‌شناسی شناختی» شود.

با گسترش روش‌های جدید دستیابی به قسمت‌های فعال مغز، نظیر عکس‌برداری PET و fMRI، عصب‌شناسی شناختی به دانشی مستقل بدل شد و از طریق پیوندهایش با فلسفه‌ی ذهن، راه خود را میان روانشناسی و علوم اعصاب گشود. همچنین، آزمایش‌های مربوطه در این حوزه مغز انسان را در حال انجام امور متفاوت بررسی می‌کردند؛ اموری چون تفکر، حل مسئله، و یادآوری. در نتیجه این آزمایش‌ها به علم عصب‌شناسی روح تازه‌ای بخشیدند.

کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی (Cognitive Neuroscience: A Very Short Introduction) به توضیح زوایایی از این دانش نوین پرداخته است؛ به‌طور مثال، فرایندهایی در این اثر معرفی شده‌اند که در سال‌های اخیر به تشخیص و درمان اختلالات گوناگون کمک شایانی کرده‌اند. به‌علاوه نویسنده توضیح می‌دهد که اگر چنین حوزه‌ای ناشناخته باقی می‌ماند، به مرور زمان می‌توانست از علل اصلی افزایش چشمگیر جنایت، آزار و اذیت، یا حتی بیماری‌هایی همچون آلزایمر و اسکیزوفرنی باشد.

آنچه ریچارد پسینگهام (Richard Passingham) در این کتاب قصد توضیحش را دارد این است که عکس‌برداری از مغز چه چیزهایی را نشانمان می‌دهد و عموما چه تصورات غلطی هنگام انجام این روند درمانی پیش می‌آید. او همچنین از پیشرفت‌های هیجان‌انگیز پیش روی علم اعصاب نیز برایتان خواهد گفت.

کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی مناسب چه کسانی است؟

اگر به مطالعات روانشناختی و پیشرفت‌های نوین علم اعصاب علاقه‌مندید، کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی برای شماست. چگونگی پیدایش علوم شناختی و پیشی گرفتن آن از علوم روانشناسانه و عصب‌شناختی موضوع مهیجی است که روزنه‌های امید را به‌سوی آینده‌ای با سلامت ذهنی بهتر نوید می‌دهد.

با ریچارد پسینگهام بیشتر آشنا شویم:

ریچارد ادوارد پسینگهام، عصب‌شناس انگلیسی است. وی فارغ‌التحصیل مقطع دکترا در رشته‌ی روانشناسی از دانشگاه لندن است و از نخستین افرادی محسوب می‌شود که از روش عکس‌برداری مغزی در مطالعات شناختی انسان استفاده کرده. پسینگهام در سال 1988 از سخنرانان افتخاری بیمارستان همرسمیث (Hammersmith) و در 1996 مدیر افتخاری دانشگاه لندن بود، و در 1997 نیز استاد عصب‌شناسی رفتاری در آکسفورد شد.

او نگارش کتاب‌های What is Special about the Human Brain (2008)، و A Short Guide to Brain Imaging (2015) را در کارنامه‌ی خود دارد.

در بخشی از کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی می‌خوانیم:

زمانی که پیر می‌شویم، حافظه‌مان مانند سابق نیست. در افراد سالم علائم پیری آزاردهنده است؛ اما در زوال عقل، افراد وضعیت فجیعی دارند. به نظر من متأسفانه اگر عمر طولانی کنیم، همگی در پایان عمر به سوی زوال عقل پیش می‌رویم.

یکی از اولین شکایت‌های افراد این است که در به خاطر آوردن اسامی مشکل دارند. در دهۀ ششم عمر ممکن است دچار این مشکل شویم. این مشکل نمی‌تواند تنها به این دلیل باشد که اسامی افراد قراردادی است، چون نام گاو نیز این‌گونه است. هر زبانی واژۀ متفاوتی برای این حیوان دارد.

دانش ما در زمینۀ معنی واژه‌ها بخشی از دانش زبانی را شکل می‌دهد و این در افرادی که در سنین پیری مبتلا به «دمانس معنایی» هستند، تحلیل می‌رود. این سندروم نتیجۀ از دست رفتن بافت‌های گیجگاهی و پیش‌پیشانی است که در تصویر 13 نشان داده شده‌اند و این شامل کورتکس پریرینال نیز می‌شود. صدمه به کورتکس پریرینال منجر به مشکلاتی در نام بردن اشیا می‌شود؛ اما با گیج‌کنندگی بیشتر آن‌ها از نظر ادراکی و معنایی این مشکل وخیم‌تر نیز می‌شود.

اکنون اسامی افراد را در نظر بگیرید. افراد مختلف ویژگی‌های دیداری مشترک دارند: آن‌ها چشم، بینی و غیره دارند. اما بسیاری از ویژگی‌های دیگر نیز هستند که افرادی که ما می‌شناسیم، به طور مشترک دارند: آن‌ها ممکن است همکارمان باشند یا در لیست مخاطبان ایمیل ما باشند. بنابراین می‌توان تمام این افراد را با هم اشتباه گرفت و با این حال نامی که سعی می‌کنیم به خاطر بیاوریم، تنها متعلق به یکی از آن‌هاست. نتیجه این است که به خاطر آوردن اسامی اشخاص از دشوارترین کارهای معنایی است و در نتیجه به شدت تحت تأثیر سن است.

اما همین‌طور که پیر می‌شویم، از فراموش کردن رویدادها مثل جا گذاشتن کلید هم شکایت داریم. در بیماری آلزایمر، حدود هفت سال قبل از بروز مشکلات شدید حافظه، می‌توان از دست رفتن حجمی از هیپوکامپ را تشخیص داد. از میان این‌ها، روشن‌ترینشان این است که افراد قادر به بازیابی خاطرات زندگی‌شان نیستند؛ اما این مسئله در میان آن‌ها مشترک است که دربارۀ جایی که در آن هستند یا چگونگی رسیدن به آن جا گیج می‌شوند و همان‌طور که قبلاً شرح داده شد، دلیلش این است که هیپوکامپ موقعیت مکانی فرد را نمایش می‌دهد.

در مطالعه‌ای، با نشان دادن فیلمی از خودرویی که در امتداد جاده حرکت می‌کند و در نقاط خاصی به چپ و راست می‌پیچد، توانایی دنبال کردن مسیرها ارزیابی شد. سپس فیلم را برای بار دوم به فرد نشان دادند و در هر تقاطع از او پرسیدند که به کدام طرف بپیچد. بیماران مبتلا به آلزایمر خطاهای زیادی کردند؛ درحالی‌که بیماران مبتلا به دمانس معنایی مشکل اندکی داشتند‌.

فهرست مطالب کتاب

پیش گفتار
فصل 1: حوزه ‌ای جدید
فصل 2: ادراک
فصل 3: توجه 
فصل 4: حافظه 
فصل 5: استدلال 
فصل 6: تصمیم گیری 
فصل 7: نظارت 
فصل 8: عملکرد 
فصل 9: آینده 
منابع 
برای مطالعۀ بیشتر 
واژه ‌نامه