معرفی و دانلود کتاب در غبار خویش

معرفی کتاب در غبار خویش

کتاب در غبار خویش گزیده‌ای از اشعار عبدالله صالحی سمنانی از دفتر سرود ناتمام است. این اشعار در مطبوعات و مجلات آن روزگار در دو قسمت انتشار یافته: بخش اول،‏ غزل‌های او را شامل می‌شود و بخش دوم، دیگر سروده‏‌ها از جمله قصیده‏‌ها و مثنوی‏‌های اوست.

عبدالله صالحی، فرزند علی‌اکبر، متخلص به «صالحی» و «آشنا»، در سال 1285 شمسی در محلۀ اسفنجان متولد شد. تحصیلات مقدماتی را در سمنان گذراند و در کنار شیخ محمد فانی، عارف و شاعر معروف سمنانی بهره‌ها برد. او پس از آن به تهران آمد و در ادارۀ دام‌ پزشکی استخدام شد.

صالحی از اعضای انجمن ادبی حکیم نظامی بود و آثار خود را در مطبوعات آن روزگار از جمله مجلۀ ارمغان و باغ صائب منتشر می‌کرد. مثنوی زیبا، روان، و اجتماعی او به نام «کاوۀ آهنگر» در 48 صفحه در سال 1330 انتشار یافت که بیانگر مسائل و نیازهای روز بود و با استقبال اهل ادب رو به‌ رو و پس از چندی نایاب شد.

همچنین وی دو دفتر از اشعارش را گردآوری کرد: نخستین مجموعه با نام سرود ناتمام شامل غزل‌ها، ‌قصیده‌ها و مثنوی‌های او، با مقدمۀ‌ 48 صفحه‌ای استاد مهرداد اوستا، به کوشش دامادش، یوسف بابک، در سال 1353 منتشر شد. اما مرگ فرصت چاپ دفتر دوم آثارش را به او نداد. صالحی خرداد ماه 1362 شمسی در تهران درگذشت و در آرامگاه ابن بابویه به خاک سپرده شد.

صالحی انواع قالب‌های شعری را آزمایش کرد، اما در غزل مهارت بیشتری داشت. غزل‌های او استوار، روان، زیبا و دل‌انگیز هستند. او با آنکه علاقه‌ی زیادی به غزل داشت اما هرگاه برای بیان اندیشۀ خویش نیاز به میدانی وسیع‌تر و دگرگون احساس می‌کرد، به قالب قصیده و مثنوی روی می‌آورد. زبان فخیم و بیان صمیمی اشعارش بیانگر طبع روان، ذوق سرشار، تسلط بر دقایق زبان و ادب فارسی، و آشنایی و انس وی با آثار سخن‌سرایان بزرگ ایران است. برخی اشعارش نگاهی اجتماعی دارد که حاکی از حساسیت او به مسائل و اتفاقات سیاسی و اجتماعی می‌باشد.

در بخشی از کتاب در غبار خویش می‌خوانیم:

دلم آزرده از این زندگی بی‌ثمر است
زندگی نیست که این خوردن خون جگر است
دیرگاهی‌ست ز غم رنجه و آزرده دلم
گه ز یاران و گه از دشمن بیدادگر است
آنکه را هست به سر شور و به دل داغ شکست
از بزرگی غم و محنت من باخبر است
آه! ‌کان یار سفرکرده نداند بی او
که مرا رنج فزون‌تر ز سفر در حضر است
غم عشق تو مرا مرهم جان و دل ریش
یاد تو همدم روز و شب من تا سحر است
ای که گفتی که بترس از خطر وادی عشق
آنکه عاشق شود او را چه غم از جان و سر است
چه غم ار زآنکه دل و دیده‌ام آماج بلاست
یا مرا سوخته از آتش غم بال و پر است
هدف تیر بلا بیشتر آن کس گردد
که ورا مهر فزون‌ دل به تو نزدیک‌تر است
«صالحی» را ز ملامت‌گر ناپاک چه باک
تا که در دست من از عشق و محبت سپر است

فهرست مطالب کتاب

بخش‌هایی از مقدمۀ استاد مهرداد اوستا بر مجموعۀ «سرود ناتمام»
مقدمه
غزل‌ها
شب‌های دگر
شب وصل
ماجرای دل
داغ شکست
موج نگاه
یار مهربان
اعتبار گل
دامن مهر
اشک غم
مشکل عشق
جلوۀ ‌حسن
پیک مرگ
رنج انتظار
آتش دل
دولت وصل
دست غم
به رسم یادگار
وداع با جوانی
آرزوهای گم‌شده
ماه شرف
عطر رازها
پرواز دل
موج زلف
پابند محبت
آیین عشق
رهگذار عمر
راحت جان
نغمۀ حافظ
سایۀ صلح
کلبۀ دوست
نغمه‌پرداز حقایق
خندۀ‌ تلخ
مست غم
ارمغان شیراز
امواج عشق
گنج غم
راز دل
کتاب زندگانی
اشک ندامت
ثبات عهد
راه عدم
کشتزار وفا
خاطر حزین
طالع مهر
راه وفا
شهر آشنا
شور عاشقی
در غبار خویش
دولت بیدار
به یاد سمنان
سراپردۀ ‌مهر
ابر تیره
گل‌های خزان
غم جدایی
جغد استعمار
خواب شیرین
ای گل
محنت هجر
امید ساحل
جویای محال
بی‌خبر
دیگر سروده‌ها
مازندران
نخل عدل
نهال امید
نگاه مادر
غروب زندگی
قصۀ تاریخ
راه امید
بلای جنگ
مرغ آزاده
آزادی
درویش وارسته
شمع و پروانه
حقیقت‌نامه
منابع