معرفی و دانلود کتاب صوتی تمام چیزهایی که پسر کوچولوی من باید درباره‌ی دنیا بداند

معرفی کتاب صوتی تمام چیزهایی که پسر کوچولوی من باید درباره‌ی دنیا بداند

کتاب صوتی تمام چیزهایی که پسر کوچولوی من باید درباره‌ی دنیا بداند نوشته فردریک بکمن، داستانی در قالب نامه به پسرکی‌ست که به تازگی متولد شده و در آن درباره‌ی همه چیز می‌گوید، چیزهایی مانند: انسان بودن، پدر و مادر بودن، شریف بودن، عاشق شدن، و به طور کلی زندگی.

فردریک بکمن (Fredrik Backman) در کتاب صوتی تمام چیزهایی که پسر کوچولوی من باید درباره‌ی دنیا بداند (Things My Son Needs to Know about the World)، طنز همیشگی‌اش را با جسارت بی‌نظیرش ادغام کرده و داستانی شیرین و در عین حال غافل‌گیر کننده و جذاب شرح می‌دهد. او در این اثر از بعضی از رازهای نهفته‌ی زندگی‌ خود پرده برمی‌دارد، از جمله داستان ازدواجش با زنی ایرانی‌ و هم‌چنین ماجرای تیر خوردنش در هنگام سرقت مسلحانه از یک بانک.

این اثر درباره‌ی مردی‌ست که پدر شده است و پیام‌های شخصی‌اش در خط مقدم پدر بودن است و به زیبایی، علاقه و ترس عمیق برآمده از تجربه‌ی «اولین‌ها» را به نمایش می‌گذارد که تمامی پدرها و مادرها را حیرت‌زده می‌کند. هدف بکمن در این اثر این است که بگوید در همه جای جهان انسان‌ها احساسات مشابهی را تجربه می‌کنند و دغدغه‌های مشترک دارند.

شرح روان و آشکار بکمن از معنا و مفهوم پدر یا مادر شدن، به طیف وسیعی از احساسات می‌پردازد: ترس از کوتاهی کردن که موجب می‌‌شود همه‌ی اسباب‌بازی‌های پلاستیکی در یک مغازه را بخرید؛ احساس خجالت زمانی که کودکتان را آماده‌ی رفتن به مکانی سردسیر می‌کنید، اما یادتان می‌رود که کفش پایش کنید و احساسی از عدم اطمینان که موجب می‌شود هر پدر و مادری همیشه سعی کند و بهترین کار را انجام دهد. در طول این مسیر، بکمن داستان چگونگی آشنایی با همسرش که کاملاً با خودش متفاوت است را بیان می‌کند و ماجراهای جذابی درباره‌ی فراز و فرودهای گوناگون زندگی نیز روایت می‌کند.

در پشت جلد کتاب آمده است:

امیدواریم مبارزه برای تساوی حقوق، هرگز به جنگ بین جنسیت‌ها تبدیل نشود. هرگز باور نکنی که حقوق و اختیارات و آزادی‌های یک زن کمتر از توست و برای کار مشابهی که انجام می‌دهد، نباید به اندازه تو دستمزد بگیرد، و به ذهنت خطور نکند که می‌توانی به این نتیجه برسی که در آینده دیگر لازم نیست در را برای خانم‌ها باز نگه داری. و این که یک مرد نمی‌تواند هم‌زمان جنتلمن باشد، و از حقوق مساوی هم برخوردار باشد. مادربزرگ‌هایت به تو یاد خواهند داد که این مسئله بی‌پایه و اساس است. چون درست است که می‌توانیم از نسل پدربزرگ‌هایت تعریف کنیم، ولی اگر زنان‌شان از آن‌ها پشتیبانی نکرده بودند، هیچ‌وقت آن‌قدر زمان در اختیار نداشتند که بخواهند درباره دنیا همه چیز را یاد بگیرند.

فردریک بکمن، نویسنده‌ی درخشان و بسیار موفق سوئدی است. اولین اثر او، مردی به نام اُوِه است که در سال 2012 وارد بازار کتاب سوئد شد و بلافاصله با فروشی بیش از 600 هزار نسخه، در صدر پُرفروش‌ترین کتاب‌های سال قرار گرفت. این اثر در سال 2014 به زبان آلمانی ترجمه شد و بازار کتاب این کشور را هم تسخیر کرد و به فروش میلیونی دست یافت. از دیگر آثار او عبارت‌اند از: «مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است» «بریت ماری اینجا بود» و «و هرروز صبح راه خانه دورتر و دورتر می‌شود» و رمان «شهر خرس».

در بخشی از کتاب صوتی تمام چیزهایی که پسر کوچولوی من باید درباره‌ی دنیا بداند می‌شنویم:

بله. متوجه شده‌ام که یاد گرفته‌ای کف بزنی. لطفاً بد برداشت نکن، این کار از هر لحاظ خوب و زیباست. روانشناسان کودک ادعا می‌کنند که کف زدن کودکان رابطۀ زیادی با ایجاد هماهنگی بین اعضای بدن و خلاقیت دارد. امکانی است تا کودکان بتوانند هویتشان را بیان کنند، و این واقعاً عالی است.

ولی خب. آرزو دارم از خودت کمی... شوروهیجان بیشتری نشان دهی. همین. در حال حاضر خیلی کند و محتاطانه کف می‌زنی. طوری که انگار... متظاهرانه این کار را انجام می‌دهی. متوجه منظورم می‌شوی؟

واضح است، ابتدا می‌خواستم از آن به نفع خودم بهره‌برداری کنم، احتمالاً همان کاری که تقریباً تمام والدین انجام می‌دهند. همیشه طوری رفتار می‌کردم که انگار در یک تورنمنت گلف شرکت کرده‌ام و تو هم تماشاگر هستی. در آشپزخانه ضربه‌های خیالی به توپ می‌زدم و بعد زیرچشمی به اتاق نشیمن نگاه می‌کردم، و هربار از کنار رورواک رد می‌شدم، با تمرکز کامل کلاهت را صاف می‌کردم و زیرلب چیزهایی می‌گفتم، مثل: «هوم، حالا فقط باید از پناهگاه میدون گلف بیرون بریم، بعد با دو ضربه دوباره به زمین چمن برمی‌گردیم.»

ولی حالا، خب، نمی‌دانم چطور بگویم. حالا طوری نمایشی کف می‌زنی که به سختی می‌توان آن را... دوپهلو توصیف نکرد.

مثلاً وقتی دارم به تو غذا می‌دهم؛ و برای اینکه کار را هیجان‌انگیزتر کنم، طوری وانمود می‌کنم که انگار قاشق، هواپیماست. بعد وقتی قاشق وارد دهانت می‌شود، چنان نگاه تردیدآمیزی به من می‌اندازی و هنگام قورت دادن، طوری به من نگاه می‌کنی که مادرت هم، هر بار که ادای گیتار زدن را درمی‌آورم، و بعد شروع می‌کنی به کف زدن. نه طولانی، نه با شوق و ذوق. فقط سه چهار بار. آهسته و بی‌صدا.

و باور کردنش برایم سخت است که تو نخواهی به این وسیله به من بگویی: «آره، آره، احمق، به خودت واقعاً زحمت می‌دی! تونستی قاشق رو بکنی تو دهنم. ولی می‌خوای ببینیم می‌تونی یه بار دیگه موفق شی؟» صادقانه بگویم:‌ داری به اعتماد به نفسم خدشه وارد می‌کنی.

فهرست مطالب کتاب صوتی