معرفی و دانلود کتاب بیقرار: مختصری از احوالات و بیانات حضرت آیت الله حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (ره)

معرفی کتاب بیقرار: مختصری از احوالات و بیانات حضرت آیت الله حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (ره)

کتاب بیقرار: مختصری از احوالات و بیانات حضرت آیت الله حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (ره)، شرح‌‌حالی از زندگی و سخنان ایشان و همینطور بیانات دیگر علما و بزرگان فقه، درباره‌ی این روحانی و عالم فرزانه است.

حضرت آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی در خانواده‌ای از اعیان و تجار تبریز دیده به جهان گشود. پدرش مرحوم حاج میرزا شفیع، عامل مضاربۀ ناصر الدین شاه بود، اما توفیق الهی شامل حال او شد و توانست در خدمت مرحوم حاج میرزا علینقی همدانی، مراتب تزکیه نفس و تهذیب اخلاق را طی کند و به مقامات عالی نائل شود. پس از گذراندن مقدمات علوم حوزوی در تبریز، با سری پرشور رهسپار دیار نجف شد. اصول را نزد آخوند خراسانی و علم حدیث و درایه را از حاج میرزا حسین نوری آموخت و در محضر شیخ آقا رضا همدانی و دیگر فقهای عظام به درجه اجتهاد رسید.

وی در درس و تحصیل بسیار کوشا بود. با این حال، روح بی‌قرارش تنها با این علوم قرار نمی‌گرفت. به دنبال گمشده خود به محضر جمال السالکین مرحوم آخوند ملا حسینقلی همدانی بار یافت و چهارده سال به خدمت این استاد فرزانه، کمر همت بست. مهم‌ترین یادگاری که از دوران سلوک مرحوم ملکی تبریزی نزد استادش به جای مانده، دستوالعملی است که ایشان برای آیت الله محمدحسین غروی اصفهانی از قم به نجف ارسال کرده و در آن به صورت فشرده، شیوه تربیتی را که مرحوم آخوند به وی تعلیم داده، بیان نموده است.

آیت الله ملکی تبریزی حدودا سال 1321 هجری قمری به ایران بازگشت و در تبریز سکونت گزید. او در پی انقلاب مشروطه، ماندن در تبریز را صلاح ندانست و به قم مهاجرت نمود و تا پایان عمر شریفش در این شهر به تدریس و تربیت شاگردان همت گمارد. عرفا و بزرگان بنامی از خرمن فیض او بهره برده‌اند که از جمله آنان می‌توان حضرات آیات: آخوند ملا علی معصومی همدانی، شیخ عباس تهرانی، سید حسین فاطمی قمی، سید محمود مدرسی و... را نام برد.

در بخشی از کتاب بیقرار: مختصری از احوالات و بیانات حضرت آیت الله حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (ره) می‌خوانیم:

آیت الله شیخ جعفر سبحانی از حضرت امام خمینی (ره) پرسید: چند سال میرزا جواد آقا را درک کردید؟ امام (ره) فرمودند: «من 3 سال ایشان را در قم دیدم، همین قدر می‌دانم که وقتی او می‌آمد در فیضیه می‌نشست، مثل کسی بود که در انتظار یک هاتفی بود تا او را صدا بزند، برخیزد و نماز بخواند. یک نوع حالت انتظار داشت که وقت لقاءالله برسد و برخیزد و نماز بخواند.»

همسرش می‌گفت: «من دیده بودم که کفش‌های میرزا جواد آقا جلو پایش جفت می‌شد.» گمان مبر او که مستغرق در توحید بود، اراده می‌کرد که کفش‌هایش جفت شود بلکه کفش‌ها "طوعا " مشتاق او بودند.