معرفی و دانلود کتاب به آواز باد گوش بسپار

معرفی کتاب به آواز باد گوش بسپار

کتاب به آواز باد گوش بسپار جلد اول از سه گانه پرفروش موش صحرایی، به قلم مشهورترین نویسنده ژاپنی هاروکی موراکامی، داستان جوانی را به تصویر می‌کشد که در شرایط زندگی ماشینی و یکنواخت حاکم بر جامعه ژاپن سردرگم است و می‌کوشد تا از احساساتی نظیر تنهایی، یاس و... رهایی یابد؛ تلاش‌هایی بیهوده که ذهن او را به چالش کشیده و با سوالات زیادی رو به رو می‌کند. این کتاب در سال 1979 برنده‌ی جایزه گونزو شده است.

درباره کتاب به آواز باد گوش بسپار:

زندگی هاروکی موراکامی (Haruki Murakami) حقیقتا با جرقه‌ای کوچک تغییر کرد، جرقه‌ای که او را به سمت نویسندگی سوق داد. تصمیم آنی او برای نویسندگی باعث شد تا با نگارش نخستین اثرش با نام آواز باد گوش بسپار (Hear the wind sing) مهم‌ترین جوایز ژاپن را از آن خود کند و به نوشتن علاقمند شود.

در اولین صفحات این رمان موراکامی با زبانی ساده و صمیمانه سعی دارد تا زندگی در ژاپن را در دهه 1970 به تصویر بکشد. او که به شدت منتقد زندگی ماشینی و ربات‌گونه‌ی حاکم در جامعه ژاپن است و دل خوشی از آن ندارد، داستان کتاب خود را با زندگی نسل جوانی از ژاپن شروع می‌کند که گرفتار سردرگمی‌های بسیاری هستند. در حقیقت هاروکی موراکامی در این کتاب 18 روز از زندگی راوی جوان این داستانِ تامل‌برانگیز را بازگو می‌کند؛ کسی که با شرایط تعیین شده توسط فرهنگ ژاپن فاصله زیادی دارد و به زندگی از چشم‌اندازی متفاوت می‌نگرد.

راوی در این داستان از زندگی خصوصی، روابط و دوست صمیمی‌اش که او را همیشه «موش» صدا می‌کند، سخن می‌گوید و شما را با احساساتی همراه می‌کند که شاید برای خیلی از افراد قابل درک نباشد.

نکوداشت‌های کتاب به آواز باد گوش بسپار:

- هاروکی موراکامی، مخترع ادبیات داستانی قرن 21 است. (New York Times Book Review)
- قدرتمند، طوفانی و کامل. (Chicago Tribune)
- موراکامی، هیچ‌وقت در غافلگیر کردن و لذت بخشیدن، شکست نمی‌خورد. (Oprah Magazine)

افتخارات کتاب به آواز باد گوش بسپار:

- برنده‌ی جایزه‌ی گونزو در سال سال 1979
- نامزد جایزه آکوتاگاوا در سال 1979
- نامزد جایزه نوما در سال 1979

کتاب به آواز باد گوش بسپار مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به داستان‌های رئالیسم جادویی و ادبیات ژاپن از مطالعه این کتاب لذت خواهند برد.

با هاروکی موراکامی بیشتر آشنا شویم:

بدون شک یکی از مشهورترین و پرطرفدارترین نویسندگان جهان هاروکی موراکامی است؛ کسی که انتشار هر رمان جدیدش یک اتفاق مهم خبری به شمار می‌آید و هر سال با نزدیک ‌شدن به اعلام برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبی، موسسات پیش‌بینی از شانس بالای او برای دستیابی به این جایزه سخن می‌گویند.

هاروکی موراکامی در کیوتوی ژاپن، از پدر و مادری معلم به دنیا آمد. تربیت خانواده در گرایش او به سمت ادبیات تاثیر به سزایی داشت. موراکامی از نوجوانی نوشتن را آغاز کرد و خیلی زود به استعداد حقیقی خود در قصه‌نویسی پی برد و تلاش کرد تا آن را در بهترین مسیر به خدمت بگیرد. او بدون تردید از نویسندگان صاحب سبک ادبیات امروز بوده و از قلم و استایلی اصیل برخوردار است. آثار موراکامی برنده‌ی جوایز گوناگونی چون اُ کانر و فرانتس کافکا شده‌اند و همواره از پرفروش‌ترین عناوین به شمار می‌روند. مشهورترین اثر او کافکا در ساحل نام دارد که در زبان فارسی با عناوین دیگر نیز شناخته می‌شود. برخی دیگر از آثار مشهور موراکامی عبارتند از: از دو که حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم، جنگل نروژی، پس‌لرزه.

در بخشی از کتاب به آواز باد گوش بسپار می‌خوانیم:

«چیزی به نام‌ نوشته‌ی کامل وجود ندارد؛ درست همان‌طور که چیزی به نام یاس کامل وجود ندارد.» نویسنده‌ای که در دوران دانشگاه به او برخوردم، این چنین گفت. مدت‌ها گذشت، تا توانستم منظورش را کاملاً درک کنم، اما باز هم در کلماتش تسلا می‌یافتم که چیزی به ‌نام نوشتن کامل وجود ندارد.

با این همه، هر گاه به قصد نوشتن می‌نشستم، مأیوس می‌شدم. دامنه‌ای که از پسش برمی‌آمدم، بسیار محدود بود؛ برای مثال می‌توانستم چیزکی درباره‌ی یک فیل بنویسم، اما به مربی فیل که می‌رسیدم، هیچ تصوری نداشتم و این گونه چیزها.

هشت سال در این زنجیر گیر افتاده بودم؛ هشت سال، زمانی طولانی.

اگر کسی طبق این اصل عمل کند که همه چیز می‌تواند تجربه‌ای برای یادگیری باشد، پس پا به سن گذاشتن نباید آن قدرها هم دردناک باشد. دست کم دیگران به ما این طور می‌گویند.

از بیست سالگی به بعد، با تمام توان سعی کردم مطابق این فلسفه زندگی کنم؛ در نتیجه، فریب خوردم و بد فهمیده شدم، از من استفاده و سوء‌استفاده شد، بارها و بارها. البته، ماجراهای غریبی هم برایم به همراه داشت. همه گونه آدمی داستان‌های‌شان را برایم تعریف می‌کردند، سپس می‌رفتند و هرگز بازنمی‌گشتند؛ انگار، من چیزی نبودم جز پلی که آن‌ها با هیاهو از آن گذر می‌کردند. به هر حال زیپ دهانم را بسته نگه می‌داشتم و به این ترتیب، داستان‌ها با من باقی ماند تا زمانی که وارد سال‌ پایانی دهه‌ی بیست عمرم شدم.