معرفی و دانلود کتاب بانوی سپید

معرفی کتاب بانوی سپید

کتاب بانوی سپید اثر کریستین بوبن، با الهام از زندگی و شخصیت عجیب امیلی دیکنسون، شاعر برجسته‌ی آمریکایی به رشته‌ی تحریر درآمده است.

تاکنون نویسندگان، شاعران و هنرمندان زیادی مجذوب روحیه‌ی امیلی دیکنسون بوده‌اند. کریستین بوبن (Christian Bobin) نیز در سال 2007 و حدود یک قرن پس از مرگ او، تحت تأثیر این طلسم قرار گرفت و کتاب بانوی سپید (The Lady in White) را منتشر ساخت.

نظراتی که در مورد عنوان اثر وجود دارد این است که یا نام کتاب برگرفته از تصویر معروفی از امیلی شاعر می‌باشد که با لباس سفید در آن ظاهر شده، یا روپوش سفید رنگی است که در خانه‌ی او - که به موزه تبدیل شده - نگهداری می‌شود و تصوری شاعرانه از زندگی او را روایت می‌کند.

این کتاب کم قطر نیز یکی از انعکاس‌های معمول از حیات این شاعر مرموز است که بیشتر به جنبه‌ی مقاله‌نویسی پرداخته است تا بعد داستانی. در بخش‌ها یا فصل‌های کوتاهی که فاقد نام یا شماره هستند، بوبن کوشیده صحنه‌ها و دوره‌هایی را از زندگی دیکنسون به نمایش بگذارد که با جزئیاتی از روابط اندکش با محیط بیرون و خانواده‌اش همراه شده است و حس انزوایی که او برای بیشتر دوران زندگیش ترجیح داد را به زیبایی به مخاطب القا می‌کند.

ماهیت شخصیت دیکنسون به اندازه‌ی کافی اغوا کننده است تا خواننده را راغب به خواندن این اثر کند؛ اما نقش پررنگ بوبن در تأثیرگذاری کتاب نیز غیرقابل انکار است. اگرچه نسخه‌ی اصلی بیش از هشتاد صفحه ندارد، به طور قابل تأملی طرح زندگینامه‌ی شاعر را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد. در مورد ساختار کتاب نکته‌ی قابل ذکر این است که صرفاً طرحی از واقعیات و رویدادها نیست، بلکه نویسنده به گونه‌ای اعجاب‌انگیز اطلاعات و جزئیات فراوانی را از این شرح حال بیان می‌کند و کاملاً در عمق آن نفوذ می‌کند.

لحن شاعرانه و ادبی نویسنده که طرفدارانش با آن آشنایی کامل دارند، به نظر برای نوشتن چنین کتابی بسیار مناسب به نظر می‌رسد. سبکی که در نوشتار اثر به کار رفته، دنباله کننده‌ی سبک شخص دیکنسون است. این کتاب مانند پرده‌ی نقش‌دار رویا‌گونه‌ای زندگی این شاعر فرهیخته را به روایت کلمات مطرح می‌کند و تلفیقی از محتوای اشعار دیکنسون، اظهارات اعضای خانواده‌اش و صحنه‌های پرورش یافته از تخیل نویسنده است.

کریستین بوبن برای دوستداران ادبیات در ایران نامی آشنا و برای بسیاری محبوب است. او از عشق، تنهایی، مرگ، زندگی و انسان امروز می‌نویسد. او برخلاف بسیاری از نویسندگان هم دوره و هم فکرش، قلمی تلخ و عبوسانه ندارد و نثرش به شعر و تغزل پهلو می‌زند. بعضی‌ها آثار بوبن را در رسته‌ی عامه پسندها جا می‌دهند و برخی معتقدند او طوری می‌نویسد که اندیشه و معناهای عمیق فلسفی و عاطفی را به خوبی و با لطیف‌ترین شیوه‌ی بیان به مخاطبش عرضه می‌کند.

در بخشی از کتاب بانوی سپید می‌خوانیم:

امیلی در طی زندگی‌اش، تاج نبوغ بر سر ندارد همۀ نوشته‌هایش در ژرفای کشوی میز بالای تختش خفته‌اند و تاج خارش نیز. زمانیکه او می‌نویسد، وینی به گربه‌ها غذا می‌دهد که همه‌جا در خانه به دنبالش هستند. پله‌ها را جارو می‌کند و به خرید می‌رود. او نقش مارتا را در اناجیل ایفا می‌کند، و خشکی موعظه‌گر او را نیز دارد. «پدرم ایمان داشت، مادرم عشق. برادرم آمهرست را داشت ‌ و امیلی اندیشه را. در میان همۀ ما تنها او به این کار می‌پرداخت.» و چون خواهرش دیگر از خانه بیرون نمی‌رفت، وینی به جای او در مغازه‌ها لباس‌های سفیدی را که امیلی می‌پوشید، امتحان می‌کرد. به فروشندگانی که از او می‌پرسند چرا خواهرش را وادار نمی‌کند که بیرون بیاید و هوایی بخورد «برایش خوب خواهد بود.» او پاسخ می‌دهد که امیلی استعداد یک زندگی پرشور مطالعۀ ادبی را دارد: چرا باید به کار دیگری واداشته شود؟

در چهارم ژوئیۀ 1879 روز جشن ملی یک مغازۀ بزرگ در مرکز شهر نزدیک خانۀ دیکینسون‌ها در شب آتش می‌گیرد. صدای ناقوس‌ها امیلی را بیدار می‌کند که پابرهنه به طرف پنجره می‌دود و خورشیدی عظیم را می‌بیند که آسمان را می‌بلعد و ماه شگفت‌زده و رنگ پریده به آن می‌نگرد. پرندگان، که فاجعه از لانه بیرون‌شان کشیده است، مست از نور، با تمام قوا می‌خوانند. وینی به اتاق او می‌دود و به خواهرش اطمینان می‌دهد: نترس امیلی، چهارم ژوئیه است!» دستش را می‌گیرد و او را به اتاق مادر می‌برد. سروصدا مادر را بیدار نکرده است.

او مانند روح‌های بدبختی است که هیچ‌چیز آشفته‌شان نمی‌کند. بی‌تفاوتی آنان به خرد می‌ماند. دخترها بیدارش نمی‌کنند. مگی، پرستار خانگی بالای سر مادر نشسته است. او هم امیلی را آرام می‌کند: چیزی نیست، یک انبار دارد می‌سوزد، مهم نیست. امیلی تظاهر می‌کند که دروغ‌های خواهر و پرستار را باور کرده است. جادوگران آتش‌سوزی موهای بلند سرخ‌شان را در خیابان اصلی آمهرست شانه می‌کنند. آن‌ها چوب را با اشتها می‌جوند. بیرون آن‌قدر روشن است که بال‌های مخملی چین خوردۀ یک کرم حشره روی برگ درخت آلو، ته باغ دیده می‌شود.