معرفی و دانلود کتاب اتحادیه‌ی ابلهان

معرفی کتاب اتحادیه‌ی ابلهان

کتاب اتحادیه‌ی ابلهان اثر جان کندی تول، از مشهور‌ترین و پرفروش‌ترین رمان‌های آمریکا از جمله آثاری است که تقریبا همه جا نقد شده و منتقدان عاشقش شدند! اگر قیمت این کتاب را بر اساس این که چقدر شما را می‌خنداند حساب کنید، باید گفت شیرین‌ترین معامله سال را انجام داده‌اید.

رمان اتحادیه ابلهان (A Confederacy of Dunces)، داستان بامزه زندگی پسری به نام «ایگنیشس» را روایت می‌کند. ایگنیشس با حدود چهل سال سن، به دلیل روحیه آرمانگرایانه‌اش نه ازدواج کرده و نه جایی مشغول به کار است. او متخصص قرون وسطا است و تمام دنیا را از دریچه‌‌ی کتاب تسلای فلسفه‌ی بوئتیوس، فیلسوف قرون وسطایی، می‌بیند. تمام زندگی‌اش فلسفه‌بافی است و انزجار از جامعه‌ی امریکا. از فرهنگ مصرف‌گرایی، هالیوود، دموکراسی، و هر چیز امریکایی دیگر بیزار است.

این کتاب در سال 1981 چند سال پس از فوت کندی منتشر شد و جایزه پولیتزر را گرفت و از این تاریخ به بعد رونق پیدا کرد. جان کندی نویسنده این کتاب به خاطر چاپ نشدن کتاب و پذیرفته نشدن توسط ناشرین به زندگی‌اش پایان داد، می‌توانید ماجرا را در ادامه بخوانید.

جان کندی (John Kennedy Toole) نویسنده‌ی رمان اتحادیه‌ی ابلهان، در سال 1937 در نیواورلینز لوییزیانا به دنیا آمد. مادرش معلم موسیقی و پدرش ماشین‌فروش بود. جان‌کندی در سن شانزده‌سالگی تحت‌تأثیر نویسنده‌ی موردعلاقه‌اش، فلنری اوکانر، رمانی به نام انجیل نئون نوشت. در هفده‌سالگی بورسیه‌ی دانشگاه تولن شد. در 22 سالگی به سِمَت استادی کالج هانتر نیویورک رسید، جوان‌ترین استادی که تا به آن زمان در آن کالج ادبیات انگلیسی تدریس کرده بود. حین تحصیل در مقطع دکترا در سال 1959 به خدمت سربازی رفت و به پورتوریکو اعزام شد. آن‌جا ماشین‌تحریر دوستش را قرض گرفت و نوشتن اتحادیه را شروع کرد اما محتوای آن را از هم‌قطارانش مخفی نگه ‌داشت. بعد از بازگشت به امریکا رمان را برای بسیاری از ناشران ارسال کرد ولی هیچ‌کدام راضی به چاپش نشدند. همه ایرادی به آن گرفتند و ردش کردند.

تول به‌شدت افسرده شده و دیگر هیچ امیدی به چاپ کتابش نداشت. او پس از دعوایی با مادرش، ماشینش را برداشت و به ایالت جورجیا رفت و از خانه‌ی فلنری اوکانر بازدید کرد. بعد در حومه‌ی شهر بیلاکسی شلنگی به اگزوز وصل کرد و داخل ماشین آورد و به زندگی‌اش پایان داد. 32 ساله بود.

مادر کندی بعد از دو سال دست‌وپنجه نرم کردن با افسردگی ناشی از مرگ پسر، کارِ او را ادامه داد. 9 سال رمان را برای ناشران دیگر فرستاد و باز جوابِ نه شنید. تا این‌که بالاخره سراغ واکِر پِرسی رفت که استاد دانشگاه لوییزیانا بود و از مهم‌ترین نویسندگان جنوب امریکا. پرسی که از مراجعات مکرر پیرزنی که ادعا می‌کرد شاهکار پسر مرده‌اش را در دست دارد جانش به لب آمده بود با اکراه رمان را گرفت، به این امید که قطعاً بد است و بعد از چند صفحه آن را به کناری پرتاب خواهد کرد.

پِرسی پیش‌گفتاری برای کتاب نوشت و با توصیه‌ی او دانشگاه لوییزیانا کتاب را در 2500 نسخه منتشر کرد. کتاب غوغایی به پا کرد و سال بعد جایزه‌ی پولیتزر را گرفت. در نظرسنجی مشهوری که مجله‌ی تایم در سال 2005 انجام داد و از بزرگ‌ترین منتقدان و نویسندگان امریکایی خواست تا بهترین کتاب امریکایی 25 سال گذشته را انتخاب کنند، اتحادیه‌ی ابلهان جایگاه ششم را به خود اختصاص داد.

در بخشی از کتاب اتحادیه‌ی ابلهان می‌خوانیم:

امکان نداشت که بتونم اون شغل رو قبول کنم. به محض این‌که چشمم به رئیس بخش فرهنگ قرون وسطا افتاد دستم پر از تاول‌های سفید شد. یک مرد کاملاً خالی از روح. بعد گفت که چرا کراوات نزدم و بعد هم چند چیز مثلاً بامزه راجع‌به کتم گفت. از این‌که چنین آدم بی‌ارزشی جرئت کرده بود این‌طور گستاخی کنه جداً وحشت کرده بودم. اون کت یکی از معدود وسایل رفاهی بود که واقعاً بهش دل ‌بسته بودم. اگر یک روز اون روانی‌یی رو پیدا کنم که از من دزدیدش، گزارشش رو به مراجع ذی‌صلاح می‌دم.»

دوباره آن کت چهارخانه‌ی زشت و پر از لکِ قهوه که همیشه دوست داشت به همراه دیگر لباس‌های محبوب ایگنیشس پنهانی به خیریه ببخشد، جلوِ چشم خانم رایلی ظاهر شد.

«می‌فهمی، این‌قدر از وقاحت این رئیس قلابی شوکه شده بودم که وسط یکی از پرگویی‌های احمقانه‌ش از دفترش دویدم بیرون و با عجله رفتم توی نزدیک‌ترین دست‌شویی که مال اساتید از آب درومد. در هر صورت، توی یکی از اتاقک‌ها نشستم و کتم رو انداختم روی در. یکهو دیدم که یکی کتم رو قاپید. صدای پا شنیدم. بعد در دست‌شویی بسته شد. چون توی اون لحظه نمی‌تونستم دزد بی‌شرم رو دنبال کنم شروع کردم به فریاد کشیدن. یکی وارد دست‌شویی شد و در اتاقک من رو زد. بعداً فهمیدم که مأمور حراست دانشگاهه، خودش این‌طور می‌گفت. از پشت در توضیح دادم که چه اتفاقی افتاده. قول داد که کت رو پیدا کنه و رفت. همون‌طور که قبلاً هم بهت گفتم تقریباً مطمئنم که رئیس و اون آدم در حقیقت یک نفر بودن. صداشون عین هم بود.»

«این روزا به هیچ‌کس نمی‌شه اعتماد کرد عزیزم.»