معرفی و دانلود کتاب یک مرد تنها

معرفی کتاب یک مرد تنها

در کتاب کتاب یک مرد تنها، گائو شینگ جیان، خاطراتی دل‌نشین را بازگو می‌کند که منبعی مناسب جهت کشف راهی‌ست که بزرگ‌ترین صادرکننده جهان، پشت سرگذاشته است، کشوری که بزودی یگانه ابرقدرت جهان خواهد شد. این رمان شگفت انگیز برنده جایزه نوبل در سال 2002 شده است.

کتاب شیرین‌ترین رویاها مربوط به هنگ‌کنگ در دوره انقلاب فرهنگی است. در این اثر کار دلباختگی به یک زن آلمانی به زنده‌شدن خاطرات نویسنده و چالش او با گذشته می‌کشد. بازی با تداعی خاطرات و زمان حاضر، قلم نویسنده را نه به خواست خودش، بلکه به خواست دلدار، به تکاپو وا می‌دارد. هویت چینی و کوشش در پاک کردن خودخواسته آن، خفقان در جامعه چین، ترور سیاسی، ممنوعیت قلمی، دیکتاتوری حزبی و خشونت ایدئولوژیک، نقش عمده‌ای در این رمان بازی می‌کنند، اگرچه از چند ارتباط شدید قلبی و احساسی هم غافل نمی‌مانند.

گائو شینگجیان (Gao Xingjian)، نویسنده، مترجم، نقاش و منتقد ادبی در 4 ژانویه 1940 در شهر «گان ژو» در شرق چین به دنیا آمد. او برای ترجمه (به ویژه برگردان آثار ساموئل بکت و اوژن یونسکو)، فیلم‌نامه‌نویسی و کارگردانی نمایش نیز در چین شناخته شده است. او در چین بعد از اشغال ژاپن، بزرگ شد. پدرش کارمند بانک و مادرش یک هنرپیشه بود که علاقه او را به تئاتر و نویسندگی برانگیخت. گائو در دوران تحصیل، زبان فرانسه را هم فرا گرفت. او به نقاشی نیز علاقه‌مند بود ولی می‌دانست نقاشی و ادبیات دو زبان کاملاً متفاوت هستند. او که هم اکنون در فرانسه زندگی می‌کند معتقد است وقتی ادبیات با محدودیت‌هایی از نظر زبان بیانی روبه‌رو می‌شود، نقاشی می‌تواند سخن بگوید.

در بخشی از کتاب شیرین‌ترین رویاها (One Man's Bible) می‌‌خوانیم:

آن جور نبود که فکر کنی زندگی سابق‌اش را فراموش کرده. خاطراتی که از آن داشت، مثل نقاشی‌هایی بود که از وطن‌اش بر جا مانده بود، نقاشی‌هایی که هنوز آتششان نزده بود. فکر کردن درباره‌ی گذشته‌ها کمی حال‌اش را می‌گرفت، از این گذشته، گذشته‌ها مربوط به دنیای دیگری بود، دنیایی که خیلی وقت بود پشت سر گذاشته بود. عکس خانوادگی پدر مرحومش هنوز در آپارتمانش در پکن که پلیس در این میانه مهر و مومش کرده بود، سر جایش بود. در آن زمان، خانواده هنوز تقریبا کامل، جمع و پابرجا مانده بود. حتا پدربزرگش هم هنوز بود، با موهای سفیدش روی صندلی متحرکش می‌نشست و خود را جلوعقب می‌کرد. با تصادفی که کرده بود، قدرت تکلمش را از دست داده بود. او پسر بزرگش بود و بزرگ‌ترین نوه‌ی خانواده نیز، و تنها فرزندی بود که در آن عکس بود. بین پدربزرگ و مادربزرگ نشسته بود و شلواری پاره‌پوره پوشیده بود، چنان پاره‌پوره که بعضی جاهای تنش معلوم بود، یک کلاه کاپیتانی آمریکایی هم روی سرش گذاشته بود. جنگ هشت‌ساله‌ی مقاومت در برابر ژاپن، در همان زمان به پیروزی ختم شده بود و جنگ در خاک کشور هنوز آغاز نشده بود. عکس را جلوی درِ مدور و بزرگ باغ گرفته بودند، آفتاب در آسمان می‌درخشید. با این‌که رد پای آب، خیلی عکس را زرد کرده بود، وی خاطره‌ی آن باغ را همان گونه درخاطر نگه داشته بود. آن پشت‌ها، پشت در باغ، دو خانه دیده می‌شد که به سبک انگلیسی ساخته شده بود. خانواده‌ای بزرگ در آن‌جا زندگی کرده بود. می‌دانست که سیزده آدم در آن عکس هستند، عددی نحس: پدر، مادر، عموها، عمه‌ها، خواهرزن‌ها و زن‌برادرها. از خود او و عمه‌ی بزرگش که در آمریکا بود که بگذریم، همه، حتا ساختمانی که آن پشت بود، راهی دنیای دیگر شده بود.