معرفی و دانلود کتاب عصر آهن

معرفی کتاب عصر آهن

کتاب عصر آهن نوشته‌ی جان ماکسول کوتسی، با بیان مسائلی چون پیری، عشق، آزادی، مرگ، برابری، تنهایی و روابط انسانی، به شرح خشونت، عوام فریبی و تبعیضات رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی در قالب داستانی پرکشش می‌پردازد.

موضوع کتاب عصر آهن چیست؟

راوی داستان در کتاب عصر آهن (Age of Iron) یک استاد زن بازنشسته دانشگاه، با نگاه روشنفکر به جامعه است؛ زنی سفید پوست در دوران تسلط رژیم آپارتاید در کشور آفریقای جنوبی، جامعه‌ای آکنده از تنش و تضاد و بی‌عدالتی نسبت به سیاهان. او آخرین روزهای زندگی‌اش را در قالب نامه‌هایی به تنها دخترش توصیف می‌کند.

ماجرا در شهر کیپ تاون در آفریقای جنوبی روایت می‌شود. خانم کورین زنی مسن و مبتلا به سرطان است. او به عنوان استاد بازنشسته دانشگاه، در تمام دوران زندگی‌اش از عوام فریبی و تبعیضات رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی در رنج و عذاب بوده، ولی خارج از تمام این واقعیت‌ها، زندگی‌اش را گذرانده است. او ناگهان به جامعه‌ای آکنده از خشم و کینه پا می‌گذارد که نتیجه عملکرد نظام حاکم بر جامعه است.

خانم کورین طی نامه‌هایی به دخترش که مدت‌ها در آمریکا ساکن است از وقایعی می‌نویسد که بر او طی واپسین روزهای زندگی‌اش گذشته؛ حوادثی که در شهرک سیاه‌پوست نشین مجاورش اتفاق می‌افتد و طی آن پسر مستخدمش کشته می‌شود.

پسر نوجوان سیاه‌پوستی نیز که به خانه او پناه آورده به دست مأموران امنیتی رژیم نژاد‌پرست به قتل می‌رسد. تنها شخصی که می‌تواند با او صحبت و درد و دل کند، مرد بی‌خانمان و الکلی است که ناگهان در صحنه زندگی‌اش ظاهر می‌شود.

جان ماکسول کوتسی را بیشتر بشناسیم:

جان ماکسول کوتسی (John Maxwell Coetzee) در نهم ماه فوریه 1940 در شهر کیپ تاون آفریقای جنوبی در یک خانواده سفید پوست به دنیا آمد. مادرش آموزگار و پدرش وکیل نیمه وقت بود که به امر مزرعه‌داری نیز اشتغال داشت. پدر او بعدها به واسطه عقایدش نسبت به رژیم آپارتاید از کار دولتی برکنار می‌شود. نیاکان او از مهاجرین هلندی به آفریقای جنوبی هستند با این وجود خانواده کوتسی در خانه به زبان انگلیسی تکلم می‌کردند.

کوتسی در سال 1965 برای ادامه تحصیل در دانشگاه تگزاس واقع در آوستین آمریکا می‌رود و در سال 1968 در رشته زبان شناسی و زبان ژرمن با درجه عالی به اخذ درجه دکترا نایل می‌گردد. او تز دکترای خود را در رابطه با آثار نویسنده مشهور ساموئل بکت می‌نویسد.

او طی سال‌های 1971 - 1968 به عنوان استادیار رشته زبان انگلیسی در دانشگاه نیویورک در بوفالو به کار می‌پردازد. جان در همین زمان تقاضای اقامت دائم در آمریکا را می‌نماید، اما به واسطه فعالیت‌هایش علیه جنگ ویتنام مورد پذیرش واقع نمی‌شود و او به اجبار مجدداً به کشورش آفریقای جنوبی مراجعت می‌کند.

کوتسی طی سال‌های 2000 - 1972 به تناوب در دانشگاه کیپ تاون در سمت استاد رشته ادبیات تدریس می‌کند و در این میان طی سال‌های 2003 - 1984 در دانشگاهای نیویورک، جان هاپکینر، هاروارد، استانفورد و شیکاگو در آمریکا به تحقیق و تدریس می‌پردازد.

کتاب در قلب روستای او جایزه ادبیات CNA را به خود اختصاص می‌دهد و کتاب در انتظار بربرهای او مورد علاقه شدید دست اندرکاران ادبیات می‌گردد. دیگر کتاب او زندگی و اوقات مایکل کی در سال 1983 و کتاب آبروباخته در سال 1999 جایزه انجمن کتابداران بریتانیا را به خود اختصاص می‌دهد. کوتسی در سال 2003 جایزه ادبی نوبل را دریافت می‌کند و در همین سال یکی از ارزنده‌ترین کتاب‌های او به نام الیزابت کاستلو به چاپ می‌رسد.

نکوداشت‌های کتاب:

- اثری گیرا و فراموش نشدنی. (The Daily Telegraph)
- کوتسی یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان عصر ماست، کتاب عصر آهن پرقدرت، طعنه‌آمیز، غمناک و در آخر شگفت‌انگیز است. (Los Angeles Times)
- نمایشی از خشم و غضب در رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی. اثری با ارزش از نویسنده‌ای برجسته (The Wall Street Journal)

در بخشی از متن کتاب عصر آهن می‌خوانیم:

من هیچ تصوری از این که آزادی چیست ندارم آقای ورکوویل. مطمئن هستم که بکی و دوستانش هم چنین تصویری نداشتند. شاید آزادی همیشه چیزی غیرقابل تصور بوده. به‌هرحال عدم آزادی را می‌دانیم چیست، این طور نیست؟ بکی آزاد نبود و این را می‌دانست. تو هم آزاد نیستی، حداقل در این دنیا، من هم همین‌طور. من برده به دنیا خواهم آمد و مطمئناً برده خواهم مرد. زندگی در قل و زنجیر، مرگ در قل و زنجیر، این قسمتی از آن بهایی است که باید پرداخت، بدون ابهام و بدون افسوس.

چیزی که من نمی‌دانستم، چیزی که من نمی‌دانستم به من گوش بده این بود که قیمت از این هم بیشتر است، من اشتباه حساب کرده بودم. اشتباه از کجا ناشی شده؟ موضوع شرافت مطرح است، در تمامی ‌موارد از کوچک و بزرگ، از تحصیلات تا مطالعاتم همیشه شرافت مد نظرم بوده و این که روح یک انسان شریف آسیبی نمی‌بیند. همیشه در زندگی‌ام برای شرافت مبارزه کرده‌ام، شرافت شخصی، و در این راه شرم راهنمای من بوده است. تا زمانی که شرمنده بودم می‌دانستم که مرتکب عملی غیر شرافتمندانه نخواهم شد. شرم چون سنگ محکی است که همانند آدم کوری می‌توان با لمس کردن آن متوجه شد که در کجا قرار داریم. از این گذشته فاصله معینی را با شرم حفظ کرده‌ام تا در آن غرق نشوم. شرم هیچگاه برایم لذتی شرم آگین نبوده و در آن تحلیل نرفته‌ام. من به آن افتخار نمی‌کردم، از آن شرم داشتم. مال من، شرم من. مانند خاکستری در دهان می‌ماند، خاکستری که روزها پس از روزها هیچگاه طعم خود را از دست نمی‌دهد.