معرفی و دانلود کتاب اندکی سایه

معرفی کتاب اندکی سایه

دیدار دو دوست پس از سال‌ها، مرور خاطرات و سفر به سالیان دور. کتاب اندکی سایه رمان کوتاهی از احمد بیگدلی است که در سال 1385 برنده جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران شد و با طرحی شاعرانه داستانی را به تصویر می‌کشد که در دوران اعتصاب کارگران شرکت نفت در دهه سی شمسی می‌گذرد.

درباره کتاب اندکی سایه:

آدم‌هایی که در پی یافتن پاره‌های گمشده شخصیتشان هستند آن هم با مرور خاطرات، خاطراتی که توامان تلخ هستند و شیرین. رمان کوتاه اندکی سایه روایت‌گر زندگی احمد و ایرج، دو دوست قدیمی است که سال‌ها از هم دور مانده‌اند و هر کدام راه جدایی را در پیش گرفته‌اند اما پس از سال‌ها دوباره با هم برخورد می‌کنند و به مرور خاطراتشان می‌پردازند. دوستی آن دو برمی‌گردد به زمانی که کارگران شرکت نفت در شهر آغاجاری اعتصاب کرده‌اند. سختی‌هایی که مردم آن دوران متحمل شده‌اند، اتفاقات و ماجراهایی که دیگر دوستان احمد و ایرج از سرگذرانده‌اند بخش‌های دیگری از این رمان است.

این اثر هم مانند دیگر آثار برجسته این نویسنده توانا بر علاقه شخصی‌اش به مفهوم دوستی و رفاقت تاکید دارد. داستان مضمونی واقع گرایانه دارد و نوع روایت آن چیزی بین خاطره، سفرنامه و داستان است. در طول داستان دائما گریزهایی به زمان حال و گذشته زده می‌شود و اتفاقات در زمان‌های مختلفی رخ می‌دهد این گردش زمانی ابتدا ممکن است کمی شما را گیج کند اما به مرور تمام گره‌های داستانی گشوده شده و ابهامات پاسخ داده می‌شود. هم‌چنین نثر موزون، شاعرانه و جذاب این اثر که به دور از هرگونه تکلف و لفاظی است، در همه صفحات کتاب احساس می‌شود و شما را تا آخرین لحظات با خود همراه می‌کند.

خواندن کتاب اندکی سایه به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی علاقه‌مندان ادبیات داستانی فارسی معاصر را به خواندن این اثر دعوت می‌کنیم. همچنین دوست‌داران رمان‌های کوتاه اجتماعی از خواندن این کتاب لذت خواهند برد.

با احمد بیگدلی بیشتر آشنا شویم:

او داستان‌نویس سرشناس و خوش‌استعداد ایرانی است که در سال 1324 در شهر اهواز متولد شد. وی پس از ازدواج و گذراندن دوران سربازی، به استخدام ورازت آموزش و پرورش درآمد و در سال 1347 داستان‌نویسی را به طور جدی و حرفه‌ای آغاز نمود. در کارنامه درخشان این نویسنده، رمان «اندکی سایه» توانست افتخار کسب جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران را برایش به ارمغان آورد. بیگدلی از همان آغاز جوانی در کنار نویسندگی، علاقه‌اش به هنرهای نمایشی را پیگیری کرد و فعالیت‌هایی به صورت تله تئاتر در تلویزیون آبادان و اهواز داشت.

وی که در نهایت در سال 1376 از شغل معلمی بازنشسته شد، مدتی به تدریس فیلمنامه‌نویسی و خطاطی در دانشگاه پیام‌نور پرداخت. از دیگر کتاب‌های احمد بیگدلی می‌توان به «شبی بیرون از خانه»، «من ویران شده‌ام»، «ذبیح» و «نخستین شب راوی» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب اندکی سایه می‌خوانیم:

سکوت آمد، با همه‌ی سروصداهای پنهانش، با آه‌های کوتاه و صدای خواب‌زده‌ی جیرجیرک‌هاش و صدای آب که دور از ما بود. مدتی دراز، نشست کنارمان و به صدای خیال‌های‌مان گوش داد و هیچ نگفت. دکتر بار دیگر همه‌ی هوای بکر شبانه را نفس کشید و همراه با آهِ خپ‌کرده توی سینه‌اش پرسید: آیا همه‌ی این‌ها رؤیا و خواب نیست؟

گفتم: رؤیای بیداری؟ چرا. این‌ها همه‌شان رؤیای بیداری‌اند.

[می‌دانی رؤیا با خواب فرق می‌کند (این را قبلاً برایت نوشته‌ام) و با خیال هم فرق می‌کند که در نزدیک‌ترین مکانِ ذهن ما جای دارد (اگر مکان، کلمه‌ی درستی باشد)، رؤیا وقوع پیشامدی‌ است قبل از این‌که حادث شود، مثل انعکاس نور بر قله‌ی کوه پیش از آن‌که آفتاب طلوع کند. گاهی رؤیا از برابر چشمِ حس ما می‌گذرد و در آن هر اتفاقی که بیفتد، ما از دریچه‌ی ذهن‌مان آن را تماشا می‌کنیم. حتا می‌توانیم دست‌مان را دراز کنیم دستی که دیده نمی‌شود، فقط حس می‌شود. دست‌مان را دراز می‌کنیم و آن را چنگ می‌زنیم. اما خواب نه، در خواب راه می‌رویم، حرف می‌زنیم، گریه می‌کنیم و می‌خندیم. رؤیا مثل آفتاب است پیش از طلوع، مثل سایه است که از درخت بالا می‌رود تا عکسش را توی آب برکه ببیند، به دور از وَهم سیلان پیدا می‌کند؛ مثل نور. رؤیا مدخل خیال را می‌گشاید و اگر صادق باشیم همه‌ی آن‌چه را که نشان‌مان می‌دهد باور می‌کنیم: رؤیای صادقانه همین است دیگر.]

دکتر گفت: درست مثل این‌که همین چند لحظه پیش اتفاق افتاده باشد. احساس می‌کنم هنوز پاره‌سنگ توی مشتم است و می‌خواهم به طرف کامیون پرتابش کنم.

درّه، ماتِ مهتاب بود و دکتر به گردی کامل ماه در آستانه‌ی در ایوان نگاه می‌کرد. با من نبود که می‌گفت، با خودش نبود که می‌گفت: چرا پرتابش نکردم؟ با کسی بود میان هاله‌ی اثیری ماه که در برابر چشم من غایب بود.

یک آن، نرمه‌بادی آمد، در اتاق چرخی زد و از پنچره رفت بیرون. بوی رطوبت آب و بوی نم خاک می‌داد.